Spieren masseren
We horen en lezen steeds meer over de effecten op de gezondheid van de mensen die door corona op de ic aan de beademing hebben gelegen.
Velen van hen zijn wekenlang, onder narcose en in buiklig, beademd. Na ‘herstel’ houden deze mensen nog vele klachten, waaronder snel moe worden en kortademigheid. Dit wordt onder meer veroorzaakt door schade (littekens) in de longen.
Er is nog een andere oorzaak, waarover ik tot op heden niks heb gelezen of gehoord. Deze mensen hebben namelijk wekenlang stilgelegen. De spieren die betrokken zijn bij de ademhaling, zijn daardoor niet of nauwelijks gebruikt, omdat de beademingsapparatuur voor de benodigde zuurstof heeft gezorgd.
Als specialist in blessurebehandelingen weet ik dat het niet gebruiken van spieren in het algemeen leidt tot achteruitgang en verstijving van de spieren rondom de ribbenkast. Dat bemoeilijkt de normale ademhaling, met als gevolg dat men veel minder diep kan ademhalen en dus minder zuurstof kan opnemen. Minder zuurstof betekent onder meer dat je sneller vermoeid raakt.
Door de juiste spieren middels massage los te maken, in combinatie met rekoefeningen, kun je de ademhaling weer vergemakkelijken. Een betere zuurstofopname zal op velerlei gebied positieve effecten hebben op de gezondheid.
Dus zeker de moeite waard om toe te passen!
Felix Baas, Amsterdam
Goed nieuws
Tussen alle ellende door die corona bracht, wil ik toch iets positiefs brengen. Zo zijn er drie verstokte rokers in mijn omgeving gestopt met roken! Nadat ze hun hele leven hadden gerookt, waren de beelden van de overvolle ic’s blijkbaar toch hét argument om voorgoed te stoppen. Ook neem ik een ander verschijnsel waar: veel mensen die voorheen de pollepel nooit aanraakten, zijn nu verwoed aan het thuiskoken geslagen. Veel gezonder en gezelliger!
Marij Sloothaak, Amsterdam
Kriebelkapje
Het is woensdag 3 juni. De eerste dag dat ik verplicht met mondkapje vanuit Diemen naar mijn werk in Utrecht ga. Ik wacht net zo lang met het mondkapje uit mijn tas halen tot ik de metro zie. Ik moet stiekem lachen om het ongemak van andere mensen. Ik zie stukjes baard onder sommige kapjes vandaan springen, en ook de mooi opgemaakte ogen van sommige vrouwen. Misschien valt het meer op omdat een deel van hun gezicht bedekt is. Misschien hebben ze vandaag extra hun best gedaan.
Maar dan begint de ellende. Ik kan niet goed op mijn telefoon kijken, dus ik begin aan mijn kapje te friemelen. Het is warm. Ik heb mijn tanden gepoetst, maar de ochtendadem – die tegen mijn eigen gezicht aanslaat – bevalt me niet. Ik zie andere mensen ook steeds in de weer met hun kapje. Kriebelen, afdoen, opzetten, aanraken, jeuken, aandachtig bestuderen, onder hun kin laten rusten, afdoen en de damp van hun adem over hun gezicht uitsmeren.
Ik moet overstappen op de trein en een stem klinkt over het perron dat we afstand moeten houden en een mondkapje verplicht is in treinen.
Op Utrecht Centraal staan mensen met zwart-gele bomberjackvesten en een bord in hun hand. ‘Vergeet je mond kapje niet,’ staat erop. Ze lachen vriendelijk, maar ik ben boos. Morgen werk ik gelukkig weer thuis.
Merel Dirkse, Diemen
Demonstratierecht
Zondagavond reageerde een deel van de landelijke politiek verbolgen op de demonstratie op de Dam en vermomde daarbij het eigen ongenoegen als het opkomen voor de zorg. Het is goed dat er (keurig, met mondkapjes op en buiten!) gedemonstreerd is, want racisme bestaat in Nederland ook. Zowel breed binnen de samenleving (rond sollicitaties en het verstrekken van stageplaatsen bijvoorbeeld) als bij de overheid (Belastingdienst afdeling Toeslagen) als binnen de politie (het lukt maar niet om het aantal allochtone politieagenten te verhogen en dubieuze profiling- methoden te staken). Of bestaat het demonstratierecht gewoon niet meer zolang we geen effectief vaccin vinden? En welke rechten gaan we dan nog meer inleveren? Het recht op samenkomst en vergadering?
Jeroen Bos, Amsterdam
Recht op leven
Het zal misschien komen doordat ik al meer dan twee maanden in een ‘intelligente lockdown’ zit, maar ik ben het na vandaag wel even helemaal kwijt. Met moeite kan ik het terras op sinds 1 juni, moet ik omzichtig boodschappen doen voor mijzelf en mijn ouders op leeftijd en was ik mijn handen stuk. Maar met duizenden op de Dam staan om te protesteren, maakt mij niet uit waar tegen of waar voor, kan ik niet rijmen. “Demonstratievrijheid is een groot goed,” zegt burgemeester Halsema. Het recht op leven lijkt me een nog groter goed. Wat een farce als ik om mij heen mensen letterlijk zie sterven, ondernemers kapot zie gaan en leraren, zoals ik, het schompes zie werken om iedereen veilig te houden maar toch onderwijs te geven. En dan heb ik het nog niet over het zorgpersoneel.
Fjodor Gransjean, Amsterdam
Buiten bewegen
Sportscholen lobbyen voor snellere openstelling, omdat bewegen zo belangrijk is. Nederland heeft een unieke infrastructuur, bestaande uit duizenden fiets- en wandelpaden. Daarin kun je gratis mateloos bewegen met, naar verluidt, veel minder besmettingsgevaar dan tussen vier muren.
Arko van Setten, Amsterdam
‘Behoudend beleid betekent gegarandeerd verliezen’
Toen het met Pasen hier en daar te druk was, was er paniek, we zouden twee weken later een piek zien.
Is niet gebeurd. Met Koningsdag was het soms te druk, we zouden een piek zien, is niet gebeurd. In de week na Koningsdag ging men zich ‘te normaal’ gedragen, dat zou een piek geven, ook niet gebeurd. Ondertussen is zowel de ic-bezetting als het aantal ziekenhuisopnames zeer sterk gedaald.
Wat heeft dit goede nieuws opgeleverd? De lagere scholen zijn weer gestart en de kappers zijn weer opengegaan. En de horeca gaat straks ‘open’, maar onder zulke strenge restricties dat het eigenlijk geen openen is. Het ov gaat rijden, maar wil eigenlijk bijna niemand vervoeren.
De trage versoepeling is het gevolg van de incubatietijd van het virus, maar ook van het gebrek aan testen en beschermende middelen. De gevolgen van de tekorten zijn, gecombineerd met het niet durven nemen van gecalculeerde risico’s, helaas gigantisch.
Als nú geen écht perspectief wordt geboden voor de komende maanden zal eind juni blijken dat de steunmaatregelen voor niets zijn geweest: bedrijven vallen alsnog om of ontslaan alsnog een flink deel van hun medewerkers.
De toekomst van een hele generatie staat op het spel en te behoudend handelen, betekent gegarandeerd verliezen.
Jeroen Bos, Amsterdam
Drukte? Geen paniek
Maurice de Hond laat zien dat er weinig reden is voor de paniek over de drukte op Hemelvaartsdag. Recente onderzoeken tonen aan dat besmetting met het coronavirus niet plaatsvindt in de buitenlucht, waar het virus vervliegt, maar door langdurige blootstelling in slecht geventileerde binnenruimten waar droge lucht met het virus blijft hangen en/of circuleert via het ventilatiesysteem. Daarom bleken met name carnaval, kerkdiensten, koorrepetities en cruiseschepen haarden van infectie. Het beleid van Rutte is gestoeld op oude inzichten en is door nieuwe onderzoeken ingehaald. Zijn strategie is niet aangepast voor risicogroepen en ondernemers. De 1,5 meterregel biedt schijnveiligheid.
Paul Schermers, Apeldoorn
‘Laten we ons beheersen en afstand houden’
Met Hemelvaart liep ik mijn rondje door het Westerpark. Ik zag groepjes van vijf, zes, zeven mensen dicht op elkaar zitten, drankje erbij. Een heerlijke zomerse namiddag.
Maandag sta ik weer voor groep zes, met de helft van de leerlingen. Ik hou anderhalve meter afstand of leg iets uit achter een plexiglasscherm. Maar hoe leg ik ze uit wat ik in het park zag? Ik weet het niet.
Ik wil óók mijn oude leven terug: Ajax toejuichen in de Arena, Faith No More zien spelen in Afas Live. Maar het allerliefste wil ik dat mijn klas naar school kan blijven gaan. Dus kunnen we onszelf alsjeblieft beheersen? Met twee vrienden naar het park, in plaats van vijf. Houd afstand. Zodat Amsterdammers, jong en oud, dit najaar niet opnieuw binnen hoeven te zitten. Laten we goed voor onze stad en elkaar zorgen.
Bram Gerrits, Amsterdam
‘Moet écht het hele gezin naar de apotheek?’
Het aantal coronapatiënten daalt nog steeds. Er is gelukkig minder druk op de collega’s die deze patiënten behandelen en de reguliere zorg wordt weer voorzichtig opgestart. Maar kunnen we nu opgelucht ademhalen? Nee.
Hoewel er wordt aangegeven zoveel mogelijk alleen naar het ziekenhuis te komen, tenzij het niet anders kan, lijkt het of men een nieuw uitje heeft ontdekt. Bloedafname doet men gezellig met z’n tweeën of drieën. Vorige week waren een vader en moeder mét hun drie kinderen gezellig in de Lichtstraat aan het wachten bij de apotheek tot zij aan de beurt waren. En natuurlijk is het fijn als jouw dierbare eindelijk met ontslag mag na een ziekenhuisopname. Maar is het nu écht nodig om deze met z’n drieën op te halen? Het is heel heftig en schokkend als jouw vriend plotseling op de ic is beland, maar ga niet met vijftien man in een van onze tuinen dit, zeer begrijpelijke, verdriet delen. Doe dit alsjeblieft ergens anders. Die lekkere koffie en gratis wifi is er ook buiten het ziekenhuis.
Mieke van der Putten, Almere
Van 1,5 naar 1 meter
Is het bezwaarlijk om de eis van 1,5 meter afstand vanwege het coronavirus terug te brengen tot één meter afstand? Ik las dat dit de regel is in Frankrijk. Het zou bij ons veel dingen minder omslachtig maken en ook voor slechtzienden wellicht enigszins leefbaar zijn.
Joke Dijkstra, Amsterdam
Louche investeerders
Laat de coronacrisis voor de Amsterdamse hotels ook echt een crisis zijn en blijven. In elk geval voor de hotels die de laatste jaren als onkruid naar boven zijn gekomen. Absoluut niet helpen, laat ze failliet gaan. En voorkom dat louche investeerders de failliete boedels opkopen, want die willen de hotels natuurlijk voor weinig geld een doorstart geven.
Wij, de gemeente, moeten op het vinkentouw zitten en die failliete hotels opkopen. Daar gaan we woonruimte van maken of iets anders. Als het maar geen hotel is.
Marcel Horsthuis, Amsterdam
Mondkapjes
We hadden ze besteld, als goede burgers, en nu wilde ik het maar eens proberen in de supermarkt. Het ergste was niet dat ik net lippenstift had opgedaan. Het ergst was ook niet dat het moeilijk ademen was, want dat viel best mee met dit waardeloze, zelfgemaakte exemplaar. (We moeten de goede hebben, met drie laagjes, uit China!) Het ergste was dat ik niet kon glimlachen.
Nooit geweten dat ik zo vaak glimlach in de supermarkt, en zo veel glimlachjes terugkrijg, vooral sinds we elkaar ruimte moeten geven. Ik glimlachte tenslotte onzichtbaar naar de caissière en kreeg een argwanende blik terug. Eenzaam tot op het bot verliet ik de winkel.
Miriam Krekel, Amsterdam
Uitwijktango
Een stuk om over na te denken, dat van Daan Borrel over het vaak onbewust en ingesleten verschil in geven en nemen van ruimte bij mannen en vrouwen (Het Hoogste Woord van zaterdag).
Zoals iedereen worstel ik – zeker in coronatijd, maar ook daarvoor al – dikwijls met de uitwijktango. Het komt mij voor dat veel mensen tegenwoordig links aanhouden, terwijl we op het continent toch geregeld hebben dat voor al het verkeer rechts aanhouden de regel is. Als iedereen zich daaraan zou houden, zou het dagelijkse verkeer heel wat van die vaak ingewikkelde tango’s armer zijn.
Jacob van Dijk, Den Haag
Gratis mondkapjes
Goede vrienden van ons, die permanent in een dorp in Zuidwest-Frankrijk wonen, kregen van hun burgemeester een enveloppe met twee mondkapjes. Gratis. Een idee voor burgemeester Femke Halsema?
De Franse supermarkt, waar wij tijdens onze vakanties vaste klant zijn, verkoopt mondkapjes: 50 stuks voor 29,54 euro; 59 eurocent per stuk. Wanneer volgen onze supers?
Leo Jacobs, Amsterdam
Coronabonus
Als nu alle Amsterdammers bij hun eerste bezoek aan hun stamkroeg of stamrestaurant een tientje extra geven, de coronabonus, dan heb ik het idee dat er veel schade is gerepareerd. We hebben de afgelopen twee maanden ook veel minder uitgegeven, dus is er ruimte voor zo’n bonus. Wel aan de eigenaren geven, dus los van de fooi aan het personeel. Want het zijn de eigenaren die de grootste klappen kregen (en meer dan een tientje mag natuurlijk ook.)
De coronabonus is bij dezen gelanceerd.
Dammie Weijers, Amsterdam
De stille stad
De stilte in de stad maakt andere geluiden hoorbaar en daarmee zichtbaar. Zo ook hier in de Jordaan, waar ik het getsjirp van een merel hoorde. Ik keek op en zag haar actief wroeten in een van de planten. Behendig en met enig doorzettingsvermogen trok ze een kwart van de plant eruit. Het fundament voor haar nest had ze in haar snavel. Ook dit is een uitkomst van de stille stad. Ik hoor meer en heb daardoor meer oog voor mijn directe omgeving. Ik geniet daar elke dag van.
Caroline Reineke, Amsterdam
Vaarverbod
Het vaarverbod is verlengd voor de weekenden in mei. Een onzinnige maatregel, want boten varen niet langs elkaar met minder dan 1,5 meter afstand. De gemeente loopt hier het risico om de draagkracht van de burgers te verliezen. Het is symboolpolitiek waarvan de Kafkathermometer de 38 graden ruim overstijgt.
Door mensen op het water te laten recreëren, ontlast je de parken en plekken waar anderen kunnen wandelen. Spreiding van mensen is cruciaal, zodat we allemaal 1,5 meter kunnen respecteren. En de genoemde reisbewegingen van en naar de bootjes zijn minimaal, want eigenaren leggen hun boot op loop- of fietsafstand van hun woning. Ook de vermelde smalle doorvaarten zijn geen belemmering voor 1,5 meter, want daar is vaak al eenrichtingsverkeer ingesteld of wachten de boten keurig op elkaar. De afgelopen weken was het heel rustig op het water, voornamelijk omdat er geen commerciële rondvaarten zijn. Er zijn geen boten die dicht op elkaar varen en dat weten toezichthouders. Stop met de burgers pesten, blijf geloofwaardig en efficiënt.
Christian ter Maat, Amsterdam
P.C. Hooftstraatdrukte
Verschrikkelijk voor de mensen die in de wachtrij van 200 meter moesten staan om een tasje te kunnen kopen (Het Parool van dinsdag). Het zal je maar overkomen in deze toch al moeilijke tijd.
Nico Perk, Purmerend
Naar het Rijks
Naar aanleiding van het voorstel van Femke Halsema: ouderen naar het Rijks, jongeren naar Artis.
Onze kleinkinderen, Alyosha (3), Lily (bijna 2) en Valentina (1) zullen ervan opkijken! Na een versoepeling van de coronamaatregelen niet elke donderdag naar Artis, maar naar het Rijks. En vele collega-grootouders en kleinkinderen met ons. Het wordt nog een hele puzzel wie waar, wat en wanneer mag verpozen.
Anke van der Veen, Amsterdam
Naar Artis
Burgemeester Halsema vindt dat Artis als eerste beschikbaar moet komen voor jongeren en dat ouderen dan naar het Rijksmuseum kunnen. Dat vind ik echt een kromme gedachte. De jongeren mochten vanaf het begin van de intelligente lockdown gewoon op straat spelen en lopen. De sportvelden zijn nu voor de jeugd ook weer geopend.
Juist de ouderen zitten al weken bijna de hele dag binnen. Als het mogelijk is om Artis veilig open te stellen dan zijn het naar mijn mening de ouderen die daar als eerste voor in aanmerking moeten komen. Eindelijk weer eens een paar uur in de buitenlucht. Heerlijk, we kunnen niet wachten!
Lidy van Sunder, Amsterdam
Zzp’ers
Op Het Hoogste Woord van zaterdag schrijft Rick Veltman dat zzp’ers te weinig opzij zouden hebben gezet.
Ik ken vele zzp’ers die zich zeven dagen per week een slag in de rondte werken, keurig hun belasting betalen, niet veel overhouden om opzij te zetten, maar een gelukkig leven leiden zonder te klagen en zeer tevreden zijn. Vele van deze zzp’ers zorgen voor de jus van het leven. Een briefje dat ik tijdens een van mijn wandelingen achter een raam zag hangen, verwoordt dit heel mooi: ‘If you think artists are useless, try to spend your quarantine without music, books, poems, movies and paintings.’
Laten we erop vertrouwen dat degenen die gebruikmaken van de geboden steunregeling deze ook heel hard nodig hebben.
Saskia Bodemijer, Amsterdam
Stok met rood lint
Ik fietste door de stad. Op de stoep kwam een vrouw op mij aflopen met een stok van anderhalve meter. Aan het uiteinde wapperde een rood lint. Toen ik haar naderde, stak ze de stok dwars over het fietspad uit en zei met haar ogen ‘houd afstand’. Zelf deed ze geen enkele poging een centimeter in te schikken. Ik hoop dat dit ‘nieuwe normaal’ snel voorbij is.
M. Baard, Amsterdam
Is het nu geen tijd?
Is het nu geen tijd om de btw op groente, fruit en gezonde levensmiddelen te verlagen en die op suikers en vetten te verhogen?
Is het nu geen tijd om te bezinnen alvorens nutsbedrijven, vaccinkennis en andere zaken te verkopen, waardoor we helemaal afhankelijk worden van het buitenland?
Is het nu geen tijd om de hoge salarissen van bestuurders te bekijken?
Is het nu geen tijd om de vrije marktwerking nader te bekijken, want in goede tijden is die heilig en in slechte tijden wordt gewoon aangeklopt bij de overheid?
Is het nu geen tijd om al die mensen en bedrijven die altijd druk bezig zijn belasting te ontduiken of überhaupt geen belasting betalen, uit te sluiten van welke vorm van ondersteuning door de overheid dan ook?
Het artikel van Yves Gijrath is mij uit het hart gegrepen (Het Hoogste Woord, 18 april). Ik ben helemaal niet tegen beleggers, mits het gebeurt zoals beleggen eigenlijk is bedoeld: beleggen in de potentie van een bedrijf om te groeien, werkgelegenheid te scheppen en er dan zelf ook nog iets aan over te houden. Niet om een bedrijf in een houdgreep te hebben, te dwingen steeds maar te presteren. Daar ontstaat de schandalige, niet te bevatten schurkerigheid dat een persoon een bonus krijgt terwijl er staatssteun wordt binnengeharkt.
Anne de Niet, De Bilt
De malariamug
In 2003 was ik op safari in Kenia. In een open terreinwagen reden we het wildreservaat Masai Mara in. We waren een groepje opgetogen, maar ook gespannen westerlingen, want gevaar lag overal op de loer. Van leeuwen, krokodillen en neushoorns, maar vooral: van de malariamug. Neurotisch spoten, smeerden en rolden we elke tien minuten de Deet onder en over onze kleding. De meesten hadden speciaal geïmpregneerde broeken en shirts aan, sommigen een safarihoed met gaas voor het gezicht. Geen lichaamsdeel bleef onbedekt.
Kiptoh, onze gids, bekeek het allemaal met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij droeg een korte broek, een hemdje en slippers. De Deet die hem werd aangeboden, sloeg hij vriendelijk af. “Kiptoh, ben jij niet bang voor malaria?” vroeg ik.
De man begon onbedaarlijk te lachen. “Carlo, malaria is a fact of life,” zei hij toen hij was uitgelachen. “And we don’t want to hide from life.”
Ik moet ineens weer denken aan dit voorval, nu wetenschappers en politici het hebben over de nieuwe
1,5 metermaatschappij. Of zeggen dat ons leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat er een leven voor en na de coronacrisis is.
We doen wat nodig is, maar op een gegeven moment is het nodig om weer samen te komen en elkaar beet te pakken. Dan is corona ‘a fact of life’. And we don’t want to hide from life.
Carlo Groot, Amsterdam
Geraniums
Noodgedwongen zitten vooral ouderen alweer weken achter de geraniums. Zij kunnen er wat aan doen! Koop wat vlijtige liesjes en rode begonia’s en geef die vermaledijde geraniums aan het nageslacht. Als zij niet geïnteresseerd zijn, weet u zeker dat u een verstandige beslissing heeft genomen.
Aart Stijntjes, Diemen
Tegenprestatie zzp’ers
Amsterdamse zzp’ers vragen massaal steun aan. Zeker is er een flink aantal schrijnende gevallen, maar dat er zo veel van deze ondernemers al snel omvallen, is op zijn minst opmerkelijk. Te veel uitgeven en te weinig opzijzetten lijkt toch bij een flink deel aan dovemansoren gericht te zijn geweest.
Het lijkt mij gepast als er een tegenprestatie wordt gevraagd. Gezien de enorme hoeveelheden rotzooi bij de vuilnispunten lijken deze zzp’ers de schoonmaak thuis te hebben omarmd. Prima. Maar kunnen jullie dan ook even helpen bij het opruimen van alle achterblijvende troep?
Rick Veltman, Amsterdam
Boodschappen
Deze week heb ik weer een wandeling gemaakt met mijn buurman, voormalig journalist van Het Parool, Frans Bosman, die gewoon een oogje in het zeil houdt.
Dat is prima en daar heb ik ook geen problemen mee, maar waar ik wel problemen mee had, waren de boodschappen die door mijn lieve kleinkinderen werden gedaan. Zij bedoelden het goed, maar ik was diep ongelukkig.
Deze week hakte ik de knoop door en zei: “Ik wil zelf weer boodschappen doen.” Gelukkig begrepen zij mij en nu ik mijn autonomie weer terug heb, kan ik alles weer veel beter aan.
Als je de leeftijd hebt van bijna 88 jaar en alles nog zelf kunt, is het moeilijk om afhankelijk te zijn. Hoe lang het nog duurt, weten wij niet, maar ik kan er weer een poosje tegenaan.
Anna Veerkamp Amende, Amsterdam
Klaar voor de actie
Hulde dat in Het Parool van dinsdag uitgebreid aandacht werd besteed aan zelfstandig wonende ouderen en onze activiteiten, die nu noodgedwongen binnenshuis plaatsvinden. Dat verstoort ons levensritme danig. Daar doet de NPO nog een schepje bovenop.
Een voorbeeld is het programma Nederland in Beweging. Het bestaat meer dan twintig jaar en veel ouderen die net als ik (86) laat naar bed gaan, zijn gewend daar ’s ochtends na Het Journaal van negen uur actief mee te beginnen. Maar wat gebeurt er medio maart aan het begin van de coronacrisis? De NPO heeft deze vaste uitzending geschrapt en verplaatst naar verschillende tijdstippen en zenders. Na protesten gaat na 14 dagen de uitzending terug naar 9.10 uur, nu op NPO2. Toch moeten we kennelijk betutteld worden. Sinds een paar weken komt na Het Journaal van negen uur eerst de herhaling van Op Adem, een programma vol troost en bemoediging. Daar hebben wij – klaar voor de actie – geen behoefte aan. We zijn door de NPO opnieuw in de wacht gezet!
Greet Hettinga, Amsterdam
Tram 16
Christiaan Kwantes is mobiliteitsadviseur lees ik in de krant van woensdag. Om aan de eisen van de 1,5 metersamenleving te voldoen, adviseert hij minder trams in te zetten op ‘scharreltramlijnen 4 en 16’ om langere lijnen te versterken. Het is hem blijkbaar ontgaan dat lijn 16 al bijna twee jaar niet meer bestaat. Als zijn simpele basiskennis niet op orde is, wat moeten we dan van zijn adviezen denken?
Frans Boom, Duivendrecht
Wijkzorg
Het is te hopen dat het onderzoek van Amsterdam UMC naar besmetting in verpleeghuizen maakt dat er ook aandacht komt voor de situatie in de wijkzorg. Daar werken fantastische verpleegkundigen die ondanks grote risico’s hun werk blijven doen, meestal zonder veel bescherming.
Ze komen dagelijks en soms een aantal keren per dag bij veel kwetsbare cliënten die ze verzorgen: wassen, aankleden, wonden schoonmaken, naar bed brengen. Allemaal taken waarbij afstand houden niet mogelijk is. Tel daarbij op dat een cliënt veel verschillende verzorgers ziet langskomen en het wordt duidelijk dat zowel de verpleegkundigen als de cliënten worden blootgesteld aan een groot aantal risicovolle contacten.
Ziektegevallen blijven voor een deel onzichtbaar omdat de cliënten thuis wonen en dus niet, zoals bij verpleeghuizen, als groep geregistreerd worden. Het zou daarom best kunnen dat de ramp die zich in verpleeghuizen voltrekt onopgemerkt ook in de thuiszorg plaatsvindt.
Het wordt tijd dat de thuis- en wijkzorg, die tot nu toe weinig aandacht heeft gekregen, goede beschermingsmiddelen krijgt. Zo kunnen de helden van de thuiszorg hun werk met minder risico voor zichzelf en hun cliënten doen.
Jan Botter, Amstelveen
Verpleeghuizen
Op 4 mei begint er een groot onderzoek naar de verspreiding van het coronavirus in verpleeghuizen. De verpleeghuizen die hun medewerking toezeggen moeten ervaring hebben met besmetting. Bij het verschijnen van Het Parool van dinsdag is nog niet bekend of het Flevohuis in Oost zijn medewerking verleent.
Ik hoop van harte dat de leiding van dit tehuis zich daartoe geroepen voelt. Er zijn hier al meer dan dertig slachtoffers van het virus te betreuren. Ik woon op een steenworp afstand. Zeker twee keer per week staat er, op het plein van het tehuis, een complete inboedel naast de ondergrondse afvalcontainers. Een schrijnend beeld van de huidige situatie.
Mario Richter, Amsterdam
Amateursector
De professionele kunst- en cultuursector wordt door de coronacrisis zwaar getroffen. Die zorg van Leon Caren deel ik (Het Hoogste Woord van maandag). Mijn zorg geldt ook de honderdduizenden thuiszittende amateurs die zingen en spelen in duizenden oratoriumkoren, projectkoren, kamerkoren, jeugd-, musical-, ouderen- en theaterkoren, harmonieorkesten, brassbands, fanfares en symfonieorkesten met zangers en spelers van jong tot oud.
Ook deze, in de haarvaten van de samenleving verankerde, vreugdescheppende, energiegevende en samenbindende sociaal-culturele basis voor een gezond en bloeiend kunst- en cultuurleven wankelt door wekenlang stilliggen. Met in het kielzog het verlamde professionele artistieke kader van dirigenten, zangsolisten, arrangeurs, pianisten, musici in begeleidingsorkesten en regisseurs. Samen wekelijks repeteren? Optreden in de plaatselijke zaaltjes, kerken of theaters? Met onderling anderhalve meter afstand en/of mondkapjes op? Kan niet.
Reikhalzend wachten ook al die bevlogen amateurs op het perspectief van verlossing uit hun muzische isolement.
Bob Berkemeier, Uithoorn
Roze koek
Vanochtend lag er een grote envelop voor mijn zoon op de deurmat met daarin een roze koek. Afgelopen week was eigenlijk zijn eerste schoolkamp en daar krijg je nou eenmaal altijd een roze koek.
Zijn broer ontving vorige week op zijn verjaardag een felicitatiekaartje van de schooldirecteur en een brief met confetti van zijn juffen. Eerder deze maand fietste juf langs met leesboekjes uit de schoolbieb.
Op andere scholen bellen de leerkrachten aan bij gezinnen die het moeilijk hebben. Er worden tablets gedeeld tussen meer en minder bedeelde scholen in de hele stad. Docenten springen in voor noodopvang op scholen in andere wijken. En binnen drie dagen na de persconferentie dinsdag zijn er al ingewikkelde algoritmes gebouwd om kinderen uit één gezin zoveel mogelijk op dezelfde dagen school te bieden.
Hiep hiep hoera, een diepe buiging en verse bloemen voor alle juffen en meesters in Amsterdam!
Karien van Assendelft, Amsterdam
Koninklijke uitgroei
Op Koningsdag heb ik naar de toespraak van de koning gekeken. Mijn aandacht werd afgeleid toen ik naar het haar van koningin Máxima keek. Ik ben kapper – heb een kapsalon in Amsterdam die gesloten is – en zag dat Maxima’s haaruitgroei nog heel kort geleden vakkundig is bijgewerkt. De kleurbehandeling die zij krijgt is niet iets wat je even door je man of dochter kunt laten doen. Je hebt daar aardig wat opleiding en ervaring voor nodig, een kapper dus.
Als ik mijn werkzaamheden op het ogenblik uitvoer, loop ik naast gevaar op een besmetting ook nog kans een boete te krijgen van 4000 euro per overtreding. Geeft koningin Máxima nu een signaal af dat ze vindt dat de kappers weer moeten kunnen werken, is er voor royals een speciale regeling of heeft ze er gewoon maling aan? Ik was verbijsterd.
Peter Kappinga, Amsterdam
Plat consumentisme
Wat een prachtig artikel in de zaterdagkrant over het centrum als rustigste stukje stad. In het artikel worden wij opgeroepen als bewoners de binnenstad weer op te zoeken, zodat hier nieuw leven kan ontstaan. Terug naar de leuke kleine zaakjes. Natuurlijk willen wij dat allemaal graag, maar hoe voorkomen we de terugkeer van het ‘platte consumentisme’? (Mooie term trouwens.)
Kennelijk vragen wij als samenleving om al die rommelzaken, kijk maar naar een willekeurig centrum in het land. De eigenaren van duizenden panden hebben vaak de hoofdprijs betaald en stevige huuropbrengsten nodig, dus kan het wel anders?
Ik put hoop uit de analyse ‘een crisis duurt meestal een jaar of zeven’. Amsterdam heeft dus tijd. Met helder beleid en goede communicatie naar beleggers en middenstanders kan ons Centrum er prachtig gaan uitzien, met ruimte voor bewoners en toeristen. Maar eerst moeten we samen door deze crisis heen en geniet ik ondertussen van de rust.
Henk de Vries, Amsterdam
Stille stad
Plots zien beleidsmakers, uitvoerders en adviseurs het licht. De schoonheid van de stad, nu even zichtbaar en bereikbaar, lokt uitspraken uit als ‘kansen voor een nieuwe start’ en ‘de binnenstad weer leuk maken voor heel Amsterdam’. Jaren geen serieus, structureel en samenhangend druktebeleid bepleiten, opstellen of uitvoeren, terwijl daartoe verscheidene handreikingen zijn gedaan. En dan in deze crisis heel dapper zeggen dat de balans al een tijd zoek is. Zelfs in deze bijzondere periode komt men niet verder dan enkele obligate ad-hocgedachten. Hier is maar één conclusie mogelijk: het coronavirus heeft er een verschijnsel bij gekregen; ongeloof-waardigheid.
Wim Ruijgh, Amsterdam
Afscheid Koningshuis
De waardering voor onze huidige koning is nog nooit zo hoog geweest, zo jubelen de berichten tijdens Koningsdag. Op televisie een paar voorgekauwde toespraakjes haspelen en in wat verzorgingshuizen in de weg lopen wordt door het Nederlandse volk kennelijk hogelijk gewaardeerd. Bizar.
De man doet zijn werk en absoluut niets meer dan dat. Als het optreden van de koning tijdens deze crisis íets aantoont, is het dat de monarchie geen enkel belang meer dient buiten dat van het koningshuis zélf. De nog altijd buitensporige beloning en buitenissige privileges die de koning geniet, staan in schril contrast met de zeer marginale en ongeïnspireerde rol die hij in deze crisistijd vervult. Het is eens temeer duidelijk dat het hoog tijd wordt om afscheid te nemen van deze middeleeuwse, geldverslindende poppenkast.
Maarten de Vries, Amsterdam
Doordravers
Hardlopers blijven hardnekkig de 1,5 meterregel negeren en dwingen langzamere stadgenoten voortdurend op te letten en aan de kant te gaan. Is het een idee om de sportscholen weer te openen? Kan best, want afstand houden is voor deze sportieve mensen kennelijk niet belangrijk. En dan zijn we buiten in ieder geval van een deel van die doordravers verlost.
Jos Swinkels Amsterdam
Klein gedicht
Jullie denken toch niet dat Rutte persoonlijk het virus beheert?
Er omheen te laveren is wat hij probeert.
Judith Herzberg, Amsterdam
Staalstraat
Het is jaren geleden dat ik met een vette glimlach op mijn gezicht door de Staalstraat ben gefietst. Het is jaren geleden dat ik door de Staalstraat fietste en geen toerist tegenkwam, alleen buurtbewoners. Het is jaren geleden dat ik vanaf de brug ‘vrij’ uitzicht op de Zuiderkerk had, zonder dat er mensen selfies maken en de doorgang belemmeren.
Ik weet hoe belangrijk de toeristen zijn voor Amsterdam, en wat ze economisch voor ons betekenen. Maar er gaat een zucht door de Staalstraat, een zucht van verlichting. Want sinds jaren hebben we Amsterdam weer even voor onszelf. Elk nadeel heb z’n voordeel, zoals een bekende en geliefde Amsterdammer heeft gezegd.
Sabine E. Wildevuur, Amsterdam
OV reserveringsapp
Voor de coronacrisis gebruikte ik regelmatig metro 53. Misschien ben ik een uitgesproken pechvogel maar één op de vier à vijf reizen viel uit, zonder aankondiging in de GVB-app of omroep op het perron. Ik stond minstens eenmaal per week knarsetandend op het perron tevergeefs te wachten. Geen excuses, geen opgaaf van reden. Ik ben benieuwd hoe men denkt om te gaan met reizigers die via zo’n app een rit hebben gereserveerd die op dezelfde manier à la minute uitvalt. Misschien hebben ze nu allemaal geluk, want deze pechvogel reist voorlopig niet met de metro.
Danielle de Graaff, Amsterdam
Voorwaarden stellen
Het is werkelijk een schande dat de overheid bedrijven die eigendom zijn van steenrijke buitenlandse firma’s steunt met geld vanwege de coronacrisis. Laat de overheid eerst de volgende voorwaarden stellen: allereerst moeten dit soort bedrijven hun miljardenvermogens afromen tot een bepaald bedrag, zeg 25 miljard, en alle topsalarissen terugbrengen naar een niveau van tussen de 500.000 euro/dollar en 1 miljoen per jaar, voordat er ook maar een cent van de gewone belastingbetaler wordt gegeven. Verder: geen bonussen meer voor mensen aan de top en tijdelijk – dat wil zeggen, zolang deze crisis duurt – geen geld naar aandeelhouders.
En stel dat zo’n steenrijke buitenlandse firma dan aantoonbaar in een gevarenzone terechtkomt, dan geldt voor eventuele steun de voorwaarde: in tijden van opleving gewoon al het geleende geld weer terugbetalen aan de overheid. Dit zal een eerlijkere en rechtvaardigere samenleving opleveren.
Leen van den Berg, Amsterdam
Flexwerkers
De druk op medewerkers van verpleeghuizen, ook in Amsterdam, is behoorlijk. Het aantal ziektemeldingen onder het vaste personeel neemt toe. De gaten worden gevuld door flexwerkers.
Vaak worden deze banen nu ingevuld door jonge mensen met nulurencontracten. De kans dat men ziek wordt bij deze werkzaamheden, is groot.
Wellicht is het een idee dat ook deze medewerkers een beroep kunnen doen op steun of bijstand bij ziekte. Tot op heden valt deze categorie buiten de boot.
Een schrijnend verschil met groepen waarvoor wel een regeling is getroffen.
Rick Veltman, Amsterdam
Nog een maandje?
Hoe moeilijk het gedwongen thuiszitten ook is, in de drukke Amsterdamse binnenstad biedt het ook voordelen. Eindelijk rust, weg van overbevolkte straten, geen bomvolle trams en geen confrontaties met door de drukte humeurige mensen op straat en in winkels. Na enkele weken thuis blijkt ook de conditie van de luchtwegen er aanzienlijk op vooruit te gaan. Verlost van een overdaad aan negatieve prikkels door te veel drukte en gekomen tot het inzicht dat je je er maar aan moet overgeven, omdat je toch niets aan het virus kunt doen. Na jaren heb ik weer heerlijke nachtrust. Gaat het te ver om te denken: ik wil nog wel een maandje zo?
Joke Dijkstra, Amsterdam
Koningsdag
Gaan al die provincialen dit jaar gewoon op hun eigen stoep kotsen en plassen nu ze niet naar Amsterdam kunnen komen?
Jeroen Goeman Borgesius, Amsterdam
Geen Woningsdag
In 1980 riepen we bij de inhuldiging van Beatrix: ‘Geen woning, geen kroning!’
We zijn nu 40 jaar verder en er is nog steeds een woningnood. En nou roept één of andere bond af dat Koningsdag maar Woningsdag moet worden. En dat terwijl iemand van dezelfde familie zijn zakken vult? Bij mij valt dat een beetje verkeerd.
Ik wil dan ook voorstellen om de doodsklokken te luiden voor de bijna 4000 coronadoden. Geen Koningsdag, geen Woningsdag. Doe er uw voordeel mee.
Tom Beenke, Almere
Ik wil mondkapjes
Nu we nog steeds te kampen hebben met schaarste aan beschermende middelen – waaronder mondkapjes – worden die terecht toegewezen aan mensen die zich beroepshalve binnen 1,5 meter afstand van andere mensen moeten bewegen. Alle begrip hiervoor.
Maar zijn de ‘deskundigen’ wel helemaal eerlijk tegen ons burgers als ze beweren dat mondkapjes voor ons slechts schijnzekerheid bieden?
Iedereen kent inmiddels de stressvolle situatie waarin je in de publieke ruimte onverwacht en onbedoeld toch even heel dicht – of zelfs té dicht – bij iemand komt. In zo’n geval is iets toch beter dan niets? En in de ons omringende landen zijn ze toch ook niet helemaal gek?
Ik zou in de publieke ruimte meteen een mondkapje dragen, als ze beschikbaar zouden zijn.
Marian Grobbink, Amsterdam
2000 doden
Het verbaast mij nogal dat in diverse televisieprogramma’s weinig aandacht besteed wordt aan de oversterfte.De cijfers van het RIVM worden steeds positiever, maar er sterven wel veel meer mensen thuis of in een tehuis. Daar hoor je weinig over en ze worden niet meegenomen in de dagelijks telling.
Het CBS komt wekelijks met de cijfers en al twee weken op rij betreft het meer dan 2000 mensen per week. Dat geeft toch een heel ander beeld dan de cijfers van het RIVM, ook al wordt erbij gezegd dat de werkelijke cijfers hoger liggen. De doodsoorzaak van deze oversterfte is niet officieel Covid-19, maar waar zouden die 2000 mensen anders aan zijn overleden? Al zou de helft aan corona zijn overleden, dan nog is dat heel veel meer dan het RIVM publiceert.
Misschien zouden de mensen meer begrip hebben voor de maatregelen als zij wisten hoeveel mensen werkelijk sterven aan het coronavirus.
Marieke Duppen, Amsterdam
Trump heeft gelijk
Meneer Trump schort de betalingen van de VS aan de WHO op, omdat hij eerst onderzoek wil doen naar de rol van die club inzake corona. Een zeer verstandig besluit, aangezien de WHO allesbehalve een smetteloos blazoen heeft. De ministers Sigrid Kaag en Hugo de Jonge vinden zoiets niet nodig en geven zonder enig probleem 100 miljoen aan die club. In Nederland kan het geld kennelijk niet op. Een paar miljard aan de EU voor corona, miljarden om de eigen economie zo goed mogelijk te redden.
En nu Duitsland om is, gaat er door de eurobonds nog meer van ons zuurverdiende geld naar landen die weigeren de tering naar de nering te zetten. Wat is dit toch voor een rare regering en waarom pikken we dit?
Pieter Tau, Vinkeveen
C&A niet zo zeuren
C&A zeurt over contracten met leveranciers, C&A zeurt over huren die ze niet meer kunnen betalen. Straks gaan ze zeuren over loonkosten en dat personeel moet inleveren. We moeten alleen niet vergeten dat C&A van de Nederlandse familie Brenninkmeijer is, die goed is voor 22 miljard euro. De rijkste familie van Nederland. Dus niet zeuren familie, maar inleveren, die paar centen.
Hans Dijkstra, Amsterdam
Donatie voor zorg
In plaats van geld terug te vragen voor mijn kaartjes voor Micha Wertheim – de Meervaart, 12 maart: de dag van de eerste ‘heftige’ coronamaatregelen (niet meer dan 100 mensen samen, we lachen er nu om) – zou ik graag, sorry Micha, mijn kaartjes willen doneren. Kan er niet een fonds worden opgericht waar deze kaartjes naartoe kunnen en dat die dan verdeeld worden onder het zorgpersoneel, dat zich nu uit de naad werkt voor ons?
Sascha Koene, Amsterdam
Schellingwouderbrug
Gehelmde dagjesmensen op racefietsen melden zich weer en masse, ook in de spits, bij het Buiksloterwegveer. Voor veel mensen is die pont van groot belang. En dat pontje wordt inmiddels, na een maand in lockdown, elke dag weer een beetje voller. Er zijn mensen die naar hun werk gaan of om een andere reden op pad moeten. Tegen die wielrenners zou ik willen zeggen: pak de Schellingwouderbrug. Zou fijn zijn.
Andrew Schluter, Amstelveen
Lang leve Irma
Kan iemand doventolk Irma Sluis voordragen voor de Nobelprijs? Maakt niet uit welke. Razendknap is het hoe ze het elke keer voor elkaar krijgt om alles duidelijk te maken, zelfs voor iemand zoals ik, die de gebarentaal niet machtig is.
En dan nog een extra verzoek: kunnen voor- en nabeschouwing en de vragen na afloop van de persconferenties alsjeblieft achterwege blijven? De vragen zijn stuk voor stuk dom en de rest is ook volkomen overbodig: eerst de voorbeschouwing, dan de persconferentie, dan de vragen, dan de nabeschouwing en tenslotte de duiding in álle talkshows. Kijkers, doof of niet, zijn niet dom en de stand van zaken en maatregelen worden prima uitgelegd. We snappen alles uitstekend, mede dankzij Irma.
Trudy Franc, Amsterdam
Johan Cruijff
Nu corona het dagelijkse leven bepaalt, is de vlucht naar nostalgie van vroeger groot. Dat hebben Marieke Groen, Henk Spaan en James Worthy begrepen. Drie artikelen waar de verlosser in voorkomt.
Henk van Veen, Nieuwveen