Spieren masseren
We horen en lezen steeds meer over de effecten op de gezondheid van de mensen die door corona op de ic aan de beademing hebben gelegen.
Velen van hen zijn wekenlang, onder narcose en in buiklig, beademd. Na ‘herstel’ houden deze mensen nog vele klachten, waaronder snel moe worden en kortademigheid. Dit wordt onder meer veroorzaakt door schade (littekens) in de longen.
Er is nog een andere oorzaak, waarover ik tot op heden niks heb gelezen of gehoord. Deze mensen hebben namelijk wekenlang stilgelegen. De spieren die betrokken zijn bij de ademhaling, zijn daardoor niet of nauwelijks gebruikt, omdat de beademingsapparatuur voor de benodigde zuurstof heeft gezorgd.
Als specialist in blessurebehandelingen weet ik dat het niet gebruiken van spieren in het algemeen leidt tot achteruitgang en verstijving van de spieren rondom de ribbenkast. Dat bemoeilijkt de normale ademhaling, met als gevolg dat men veel minder diep kan ademhalen en dus minder zuurstof kan opnemen. Minder zuurstof betekent onder meer dat je sneller vermoeid raakt.
Door de juiste spieren middels massage los te maken, in combinatie met rekoefeningen, kun je de ademhaling weer vergemakkelijken. Een betere zuurstofopname zal op velerlei gebied positieve effecten hebben op de gezondheid.
Dus zeker de moeite waard om toe te passen!
Felix Baas, Amsterdam
Goed nieuws
Tussen alle ellende door die corona bracht, wil ik toch iets positiefs brengen. Zo zijn er drie verstokte rokers in mijn omgeving gestopt met roken! Nadat ze hun hele leven hadden gerookt, waren de beelden van de overvolle ic’s blijkbaar toch hét argument om voorgoed te stoppen. Ook neem ik een ander verschijnsel waar: veel mensen die voorheen de pollepel nooit aanraakten, zijn nu verwoed aan het thuiskoken geslagen. Veel gezonder en gezelliger!
Marij Sloothaak, Amsterdam
Kriebelkapje
Het is woensdag 3 juni. De eerste dag dat ik verplicht met mondkapje vanuit Diemen naar mijn werk in Utrecht ga. Ik wacht net zo lang met het mondkapje uit mijn tas halen tot ik de metro zie. Ik moet stiekem lachen om het ongemak van andere mensen. Ik zie stukjes baard onder sommige kapjes vandaan springen, en ook de mooi opgemaakte ogen van sommige vrouwen. Misschien valt het meer op omdat een deel van hun gezicht bedekt is. Misschien hebben ze vandaag extra hun best gedaan.
Maar dan begint de ellende. Ik kan niet goed op mijn telefoon kijken, dus ik begin aan mijn kapje te friemelen. Het is warm. Ik heb mijn tanden gepoetst, maar de ochtendadem – die tegen mijn eigen gezicht aanslaat – bevalt me niet. Ik zie andere mensen ook steeds in de weer met hun kapje. Kriebelen, afdoen, opzetten, aanraken, jeuken, aandachtig bestuderen, onder hun kin laten rusten, afdoen en de damp van hun adem over hun gezicht uitsmeren.
Ik moet overstappen op de trein en een stem klinkt over het perron dat we afstand moeten houden en een mondkapje verplicht is in treinen.
Op Utrecht Centraal staan mensen met zwart-gele bomberjackvesten en een bord in hun hand. ‘Vergeet je mond kapje niet,’ staat erop. Ze lachen vriendelijk, maar ik ben boos. Morgen werk ik gelukkig weer thuis.
Merel Dirkse, Diemen
Demonstratierecht
Zondagavond reageerde een deel van de landelijke politiek verbolgen op de demonstratie op de Dam en vermomde daarbij het eigen ongenoegen als het opkomen voor de zorg. Het is goed dat er (keurig, met mondkapjes op en buiten!) gedemonstreerd is, want racisme bestaat in Nederland ook. Zowel breed binnen de samenleving (rond sollicitaties en het verstrekken van stageplaatsen bijvoorbeeld) als bij de overheid (Belastingdienst afdeling Toeslagen) als binnen de politie (het lukt maar niet om het aantal allochtone politieagenten te verhogen en dubieuze profiling- methoden te staken). Of bestaat het demonstratierecht gewoon niet meer zolang we geen effectief vaccin vinden? En welke rechten gaan we dan nog meer inleveren? Het recht op samenkomst en vergadering?
Jeroen Bos, Amsterdam
Recht op leven
Het zal misschien komen doordat ik al meer dan twee maanden in een ‘intelligente lockdown’ zit, maar ik ben het na vandaag wel even helemaal kwijt. Met moeite kan ik het terras op sinds 1 juni, moet ik omzichtig boodschappen doen voor mijzelf en mijn ouders op leeftijd en was ik mijn handen stuk. Maar met duizenden op de Dam staan om te protesteren, maakt mij niet uit waar tegen of waar voor, kan ik niet rijmen. “Demonstratievrijheid is een groot goed,” zegt burgemeester Halsema. Het recht op leven lijkt me een nog groter goed. Wat een farce als ik om mij heen mensen letterlijk zie sterven, ondernemers kapot zie gaan en leraren, zoals ik, het schompes zie werken om iedereen veilig te houden maar toch onderwijs te geven. En dan heb ik het nog niet over het zorgpersoneel.
Fjodor Gransjean, Amsterdam
Buiten bewegen
Sportscholen lobbyen voor snellere openstelling, omdat bewegen zo belangrijk is. Nederland heeft een unieke infrastructuur, bestaande uit duizenden fiets- en wandelpaden. Daarin kun je gratis mateloos bewegen met, naar verluidt, veel minder besmettingsgevaar dan tussen vier muren.
Arko van Setten, Amsterdam
‘Behoudend beleid betekent gegarandeerd verliezen’
Toen het met Pasen hier en daar te druk was, was er paniek, we zouden twee weken later een piek zien.
Is niet gebeurd. Met Koningsdag was het soms te druk, we zouden een piek zien, is niet gebeurd. In de week na Koningsdag ging men zich ‘te normaal’ gedragen, dat zou een piek geven, ook niet gebeurd. Ondertussen is zowel de ic-bezetting als het aantal ziekenhuisopnames zeer sterk gedaald.
Wat heeft dit goede nieuws opgeleverd? De lagere scholen zijn weer gestart en de kappers zijn weer opengegaan. En de horeca gaat straks ‘open’, maar onder zulke strenge restricties dat het eigenlijk geen openen is. Het ov gaat rijden, maar wil eigenlijk bijna niemand vervoeren.
De trage versoepeling is het gevolg van de incubatietijd van het virus, maar ook van het gebrek aan testen en beschermende middelen. De gevolgen van de tekorten zijn, gecombineerd met het niet durven nemen van gecalculeerde risico’s, helaas gigantisch.
Als nú geen écht perspectief wordt geboden voor de komende maanden zal eind juni blijken dat de steunmaatregelen voor niets zijn geweest: bedrijven vallen alsnog om of ontslaan alsnog een flink deel van hun medewerkers.
De toekomst van een hele generatie staat op het spel en te behoudend handelen, betekent gegarandeerd verliezen.
Jeroen Bos, Amsterdam
Drukte? Geen paniek
Maurice de Hond laat zien dat er weinig reden is voor de paniek over de drukte op Hemelvaartsdag. Recente onderzoeken tonen aan dat besmetting met het coronavirus niet plaatsvindt in de buitenlucht, waar het virus vervliegt, maar door langdurige blootstelling in slecht geventileerde binnenruimten waar droge lucht met het virus blijft hangen en/of circuleert via het ventilatiesysteem. Daarom bleken met name carnaval, kerkdiensten, koorrepetities en cruiseschepen haarden van infectie. Het beleid van Rutte is gestoeld op oude inzichten en is door nieuwe onderzoeken ingehaald. Zijn strategie is niet aangepast voor risicogroepen en ondernemers. De 1,5 meterregel biedt schijnveiligheid.
Paul Schermers, Apeldoorn
‘Laten we ons beheersen en afstand houden’
Met Hemelvaart liep ik mijn rondje door het Westerpark. Ik zag groepjes van vijf, zes, zeven mensen dicht op elkaar zitten, drankje erbij. Een heerlijke zomerse namiddag.
Maandag sta ik weer voor groep zes, met de helft van de leerlingen. Ik hou anderhalve meter afstand of leg iets uit achter een plexiglasscherm. Maar hoe leg ik ze uit wat ik in het park zag? Ik weet het niet.
Ik wil óók mijn oude leven terug: Ajax toejuichen in de Arena, Faith No More zien spelen in Afas Live. Maar het allerliefste wil ik dat mijn klas naar school kan blijven gaan. Dus kunnen we onszelf alsjeblieft beheersen? Met twee vrienden naar het park, in plaats van vijf. Houd afstand. Zodat Amsterdammers, jong en oud, dit najaar niet opnieuw binnen hoeven te zitten. Laten we goed voor onze stad en elkaar zorgen.
Bram Gerrits, Amsterdam
‘Moet écht het hele gezin naar de apotheek?’
Het aantal coronapatiënten daalt nog steeds. Er is gelukkig minder druk op de collega’s die deze patiënten behandelen en de reguliere zorg wordt weer voorzichtig opgestart. Maar kunnen we nu opgelucht ademhalen? Nee.
Hoewel er wordt aangegeven zoveel mogelijk alleen naar het ziekenhuis te komen, tenzij het niet anders kan, lijkt het of men een nieuw uitje heeft ontdekt. Bloedafname doet men gezellig met z’n tweeën of drieën. Vorige week waren een vader en moeder mét hun drie kinderen gezellig in de Lichtstraat aan het wachten bij de apotheek tot zij aan de beurt waren. En natuurlijk is het fijn als jouw dierbare eindelijk met ontslag mag na een ziekenhuisopname. Maar is het nu écht nodig om deze met z’n drieën op te halen? Het is heel heftig en schokkend als jouw vriend plotseling op de ic is beland, maar ga niet met vijftien man in een van onze tuinen dit, zeer begrijpelijke, verdriet delen. Doe dit alsjeblieft ergens anders. Die lekkere koffie en gratis wifi is er ook buiten het ziekenhuis.
Mieke van der Putten, Almere
Van 1,5 naar 1 meter
Is het bezwaarlijk om de eis van 1,5 meter afstand vanwege het coronavirus terug te brengen tot één meter afstand? Ik las dat dit de regel is in Frankrijk. Het zou bij ons veel dingen minder omslachtig maken en ook voor slechtzienden wellicht enigszins leefbaar zijn.
Joke Dijkstra, Amsterdam
Louche investeerders
Laat de coronacrisis voor de Amsterdamse hotels ook echt een crisis zijn en blijven. In elk geval voor de hotels die de laatste jaren als onkruid naar boven zijn gekomen. Absoluut niet helpen, laat ze failliet gaan. En voorkom dat louche investeerders de failliete boedels opkopen, want die willen de hotels natuurlijk voor weinig geld een doorstart geven.
Wij, de gemeente, moeten op het vinkentouw zitten en die failliete hotels opkopen. Daar gaan we woonruimte van maken of iets anders. Als het maar geen hotel is.
Marcel Horsthuis, Amsterdam
Mondkapjes
We hadden ze besteld, als goede burgers, en nu wilde ik het maar eens proberen in de supermarkt. Het ergste was niet dat ik net lippenstift had opgedaan. Het ergst was ook niet dat het moeilijk ademen was, want dat viel best mee met dit waardeloze, zelfgemaakte exemplaar. (We moeten de goede hebben, met drie laagjes, uit China!) Het ergste was dat ik niet kon glimlachen.
Nooit geweten dat ik zo vaak glimlach in de supermarkt, en zo veel glimlachjes terugkrijg, vooral sinds we elkaar ruimte moeten geven. Ik glimlachte tenslotte onzichtbaar naar de caissière en kreeg een argwanende blik terug. Eenzaam tot op het bot verliet ik de winkel.
Miriam Krekel, Amsterdam
Uitwijktango
Een stuk om over na te denken, dat van Daan Borrel over het vaak onbewust en ingesleten verschil in geven en nemen van ruimte bij mannen en vrouwen (Het Hoogste Woord van zaterdag).
Zoals iedereen worstel ik – zeker in coronatijd, maar ook daarvoor al – dikwijls met de uitwijktango. Het komt mij voor dat veel mensen tegenwoordig links aanhouden, terwijl we op het continent toch geregeld hebben dat voor al het verkeer rechts aanhouden de regel is. Als iedereen zich daaraan zou houden, zou het dagelijkse verkeer heel wat van die vaak ingewikkelde tango’s armer zijn.
Jacob van Dijk, Den Haag
Gratis mondkapjes
Goede vrienden van ons, die permanent in een dorp in Zuidwest-Frankrijk wonen, kregen van hun burgemeester een enveloppe met twee mondkapjes. Gratis. Een idee voor burgemeester Femke Halsema?
De Franse supermarkt, waar wij tijdens onze vakanties vaste klant zijn, verkoopt mondkapjes: 50 stuks voor 29,54 euro; 59 eurocent per stuk. Wanneer volgen onze supers?
Leo Jacobs, Amsterdam
Coronabonus
Als nu alle Amsterdammers bij hun eerste bezoek aan hun stamkroeg of stamrestaurant een tientje extra geven, de coronabonus, dan heb ik het idee dat er veel schade is gerepareerd. We hebben de afgelopen twee maanden ook veel minder uitgegeven, dus is er ruimte voor zo’n bonus. Wel aan de eigenaren geven, dus los van de fooi aan het personeel. Want het zijn de eigenaren die de grootste klappen kregen (en meer dan een tientje mag natuurlijk ook.)
De coronabonus is bij dezen gelanceerd.
Dammie Weijers, Amsterdam
De stille stad
De stilte in de stad maakt andere geluiden hoorbaar en daarmee zichtbaar. Zo ook hier in de Jordaan, waar ik het getsjirp van een merel hoorde. Ik keek op en zag haar actief wroeten in een van de planten. Behendig en met enig doorzettingsvermogen trok ze een kwart van de plant eruit. Het fundament voor haar nest had ze in haar snavel. Ook dit is een uitkomst van de stille stad. Ik hoor meer en heb daardoor meer oog voor mijn directe omgeving. Ik geniet daar elke dag van.
Caroline Reineke, Amsterdam
Vaarverbod
Het vaarverbod is verlengd voor de weekenden in mei. Een onzinnige maatregel, want boten varen niet langs elkaar met minder dan 1,5 meter afstand. De gemeente loopt hier het risico om de draagkracht van de burgers te verliezen. Het is symboolpolitiek waarvan de Kafkathermometer de 38 graden ruim overstijgt.
Door mensen op het water te laten recreëren, ontlast je de parken en plekken waar anderen kunnen wandelen. Spreiding van mensen is cruciaal, zodat we allemaal 1,5 meter kunnen respecteren. En de genoemde reisbewegingen van en naar de bootjes zijn minimaal, want eigenaren leggen hun boot op loop- of fietsafstand van hun woning. Ook de vermelde smalle doorvaarten zijn geen belemmering voor 1,5 meter, want daar is vaak al eenrichtingsverkeer ingesteld of wachten de boten keurig op elkaar. De afgelopen weken was het heel rustig op het water, voornamelijk omdat er geen commerciële rondvaarten zijn. Er zijn geen boten die dicht op elkaar varen en dat weten toezichthouders. Stop met de burgers pesten, blijf geloofwaardig en efficiënt.
Christian ter Maat, Amsterdam
P.C. Hooftstraatdrukte
Verschrikkelijk voor de mensen die in de wachtrij van 200 meter moesten staan om een tasje te kunnen kopen (Het Parool van dinsdag). Het zal je maar overkomen in deze toch al moeilijke tijd.
Nico Perk, Purmerend
Naar het Rijks
Naar aanleiding van het voorstel van Femke Halsema: ouderen naar het Rijks, jongeren naar Artis.
Onze kleinkinderen, Alyosha (3), Lily (bijna 2) en Valentina (1) zullen ervan opkijken! Na een versoepeling van de coronamaatregelen niet elke donderdag naar Artis, maar naar het Rijks. En vele collega-grootouders en kleinkinderen met ons. Het wordt nog een hele puzzel wie waar, wat en wanneer mag verpozen.
Anke van der Veen, Amsterdam
Naar Artis
Burgemeester Halsema vindt dat Artis als eerste beschikbaar moet komen voor jongeren en dat ouderen dan naar het Rijksmuseum kunnen. Dat vind ik echt een kromme gedachte. De jongeren mochten vanaf het begin van de intelligente lockdown gewoon op straat spelen en lopen. De sportvelden zijn nu voor de jeugd ook weer geopend.
Juist de ouderen zitten al weken bijna de hele dag binnen. Als het mogelijk is om Artis veilig open te stellen dan zijn het naar mijn mening de ouderen die daar als eerste voor in aanmerking moeten komen. Eindelijk weer eens een paar uur in de buitenlucht. Heerlijk, we kunnen niet wachten!
Lidy van Sunder, Amsterdam
Zzp’ers
Op Het Hoogste Woord van zaterdag schrijft Rick Veltman dat zzp’ers te weinig opzij zouden hebben gezet.
Ik ken vele zzp’ers die zich zeven dagen per week een slag in de rondte werken, keurig hun belasting betalen, niet veel overhouden om opzij te zetten, maar een gelukkig leven leiden zonder te klagen en zeer tevreden zijn. Vele van deze zzp’ers zorgen voor de jus van het leven. Een briefje dat ik tijdens een van mijn wandelingen achter een raam zag hangen, verwoordt dit heel mooi: ‘If you think artists are useless, try to spend your quarantine without music, books, poems, movies and paintings.’
Laten we erop vertrouwen dat degenen die gebruikmaken van de geboden steunregeling deze ook heel hard nodig hebben.
Saskia Bodemijer, Amsterdam
Stok met rood lint
Ik fietste door de stad. Op de stoep kwam een vrouw op mij aflopen met een stok van anderhalve meter. Aan het uiteinde wapperde een rood lint. Toen ik haar naderde, stak ze de stok dwars over het fietspad uit en zei met haar ogen ‘houd afstand’. Zelf deed ze geen enkele poging een centimeter in te schikken. Ik hoop dat dit ‘nieuwe normaal’ snel voorbij is.
M. Baard, Amsterdam
Is het nu geen tijd?
Is het nu geen tijd om de btw op groente, fruit en gezonde levensmiddelen te verlagen en die op suikers en vetten te verhogen?
Is het nu geen tijd om te bezinnen alvorens nutsbedrijven, vaccinkennis en andere zaken te verkopen, waardoor we helemaal afhankelijk worden van het buitenland?
Is het nu geen tijd om de hoge salarissen van bestuurders te bekijken?
Is het nu geen tijd om de vrije marktwerking nader te bekijken, want in goede tijden is die heilig en in slechte tijden wordt gewoon aangeklopt bij de overheid?
Is het nu geen tijd om al die mensen en bedrijven die altijd druk bezig zijn belasting te ontduiken of überhaupt geen belasting betalen, uit te sluiten van welke vorm van ondersteuning door de overheid dan ook?
Het artikel van Yves Gijrath is mij uit het hart gegrepen (Het Hoogste Woord, 18 april). Ik ben helemaal niet tegen beleggers, mits het gebeurt zoals beleggen eigenlijk is bedoeld: beleggen in de potentie van een bedrijf om te groeien, werkgelegenheid te scheppen en er dan zelf ook nog iets aan over te houden. Niet om een bedrijf in een houdgreep te hebben, te dwingen steeds maar te presteren. Daar ontstaat de schandalige, niet te bevatten schurkerigheid dat een persoon een bonus krijgt terwijl er staatssteun wordt binnengeharkt.
Anne de Niet, De Bilt
De malariamug
In 2003 was ik op safari in Kenia. In een open terreinwagen reden we het wildreservaat Masai Mara in. We waren een groepje opgetogen, maar ook gespannen westerlingen, want gevaar lag overal op de loer. Van leeuwen, krokodillen en neushoorns, maar vooral: van de malariamug. Neurotisch spoten, smeerden en rolden we elke tien minuten de Deet onder en over onze kleding. De meesten hadden speciaal geïmpregneerde broeken en shirts aan, sommigen een safarihoed met gaas voor het gezicht. Geen lichaamsdeel bleef onbedekt.
Kiptoh, onze gids, bekeek het allemaal met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij droeg een korte broek, een hemdje en slippers. De Deet die hem werd aangeboden, sloeg hij vriendelijk af. “Kiptoh, ben jij niet bang voor malaria?” vroeg ik.
De man begon onbedaarlijk te lachen. “Carlo, malaria is a fact of life,” zei hij toen hij was uitgelachen. “And we don’t want to hide from life.”
Ik moet ineens weer denken aan dit voorval, nu wetenschappers en politici het hebben over de nieuwe
1,5 metermaatschappij. Of zeggen dat ons leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat er een leven voor en na de coronacrisis is.
We doen wat nodig is, maar op een gegeven moment is het nodig om weer samen te komen en elkaar beet te pakken. Dan is corona ‘a fact of life’. And we don’t want to hide from life.
Carlo Groot, Amsterdam
Geraniums
Noodgedwongen zitten vooral ouderen alweer weken achter de geraniums. Zij kunnen er wat aan doen! Koop wat vlijtige liesjes en rode begonia’s en geef die vermaledijde geraniums aan het nageslacht. Als zij niet geïnteresseerd zijn, weet u zeker dat u een verstandige beslissing heeft genomen.
Aart Stijntjes, Diemen
Tegenprestatie zzp’ers
Amsterdamse zzp’ers vragen massaal steun aan. Zeker is er een flink aantal schrijnende gevallen, maar dat er zo veel van deze ondernemers al snel omvallen, is op zijn minst opmerkelijk. Te veel uitgeven en te weinig opzijzetten lijkt toch bij een flink deel aan dovemansoren gericht te zijn geweest.
Het lijkt mij gepast als er een tegenprestatie wordt gevraagd. Gezien de enorme hoeveelheden rotzooi bij de vuilnispunten lijken deze zzp’ers de schoonmaak thuis te hebben omarmd. Prima. Maar kunnen jullie dan ook even helpen bij het opruimen van alle achterblijvende troep?
Rick Veltman, Amsterdam
Boodschappen
Deze week heb ik weer een wandeling gemaakt met mijn buurman, voormalig journalist van Het Parool, Frans Bosman, die gewoon een oogje in het zeil houdt.
Dat is prima en daar heb ik ook geen problemen mee, maar waar ik wel problemen mee had, waren de boodschappen die door mijn lieve kleinkinderen werden gedaan. Zij bedoelden het goed, maar ik was diep ongelukkig.
Deze week hakte ik de knoop door en zei: “Ik wil zelf weer boodschappen doen.” Gelukkig begrepen zij mij en nu ik mijn autonomie weer terug heb, kan ik alles weer veel beter aan.
Als je de leeftijd hebt van bijna 88 jaar en alles nog zelf kunt, is het moeilijk om afhankelijk te zijn. Hoe lang het nog duurt, weten wij niet, maar ik kan er weer een poosje tegenaan.
Anna Veerkamp Amende, Amsterdam
Klaar voor de actie
Hulde dat in Het Parool van dinsdag uitgebreid aandacht werd besteed aan zelfstandig wonende ouderen en onze activiteiten, die nu noodgedwongen binnenshuis plaatsvinden. Dat verstoort ons levensritme danig. Daar doet de NPO nog een schepje bovenop.
Een voorbeeld is het programma Nederland in Beweging. Het bestaat meer dan twintig jaar en veel ouderen die net als ik (86) laat naar bed gaan, zijn gewend daar ’s ochtends na Het Journaal van negen uur actief mee te beginnen. Maar wat gebeurt er medio maart aan het begin van de coronacrisis? De NPO heeft deze vaste uitzending geschrapt en verplaatst naar verschillende tijdstippen en zenders. Na protesten gaat na 14 dagen de uitzending terug naar 9.10 uur, nu op NPO2. Toch moeten we kennelijk betutteld worden. Sinds een paar weken komt na Het Journaal van negen uur eerst de herhaling van Op Adem, een programma vol troost en bemoediging. Daar hebben wij – klaar voor de actie – geen behoefte aan. We zijn door de NPO opnieuw in de wacht gezet!
Greet Hettinga, Amsterdam
Tram 16
Christiaan Kwantes is mobiliteitsadviseur lees ik in de krant van woensdag. Om aan de eisen van de 1,5 metersamenleving te voldoen, adviseert hij minder trams in te zetten op ‘scharreltramlijnen 4 en 16’ om langere lijnen te versterken. Het is hem blijkbaar ontgaan dat lijn 16 al bijna twee jaar niet meer bestaat. Als zijn simpele basiskennis niet op orde is, wat moeten we dan van zijn adviezen denken?
Frans Boom, Duivendrecht
Wijkzorg
Het is te hopen dat het onderzoek van Amsterdam UMC naar besmetting in verpleeghuizen maakt dat er ook aandacht komt voor de situatie in de wijkzorg. Daar werken fantastische verpleegkundigen die ondanks grote risico’s hun werk blijven doen, meestal zonder veel bescherming.
Ze komen dagelijks en soms een aantal keren per dag bij veel kwetsbare cliënten die ze verzorgen: wassen, aankleden, wonden schoonmaken, naar bed brengen. Allemaal taken waarbij afstand houden niet mogelijk is. Tel daarbij op dat een cliënt veel verschillende verzorgers ziet langskomen en het wordt duidelijk dat zowel de verpleegkundigen als de cliënten worden blootgesteld aan een groot aantal risicovolle contacten.
Ziektegevallen blijven voor een deel onzichtbaar omdat de cliënten thuis wonen en dus niet, zoals bij verpleeghuizen, als groep geregistreerd worden. Het zou daarom best kunnen dat de ramp die zich in verpleeghuizen voltrekt onopgemerkt ook in de thuiszorg plaatsvindt.
Het wordt tijd dat de thuis- en wijkzorg, die tot nu toe weinig aandacht heeft gekregen, goede beschermingsmiddelen krijgt. Zo kunnen de helden van de thuiszorg hun werk met minder risico voor zichzelf en hun cliënten doen.
Jan Botter, Amstelveen
Verpleeghuizen
Op 4 mei begint er een groot onderzoek naar de verspreiding van het coronavirus in verpleeghuizen. De verpleeghuizen die hun medewerking toezeggen moeten ervaring hebben met besmetting. Bij het verschijnen van Het Parool van dinsdag is nog niet bekend of het Flevohuis in Oost zijn medewerking verleent.
Ik hoop van harte dat de leiding van dit tehuis zich daartoe geroepen voelt. Er zijn hier al meer dan dertig slachtoffers van het virus te betreuren. Ik woon op een steenworp afstand. Zeker twee keer per week staat er, op het plein van het tehuis, een complete inboedel naast de ondergrondse afvalcontainers. Een schrijnend beeld van de huidige situatie.
Mario Richter, Amsterdam
Amateursector
De professionele kunst- en cultuursector wordt door de coronacrisis zwaar getroffen. Die zorg van Leon Caren deel ik (Het Hoogste Woord van maandag). Mijn zorg geldt ook de honderdduizenden thuiszittende amateurs die zingen en spelen in duizenden oratoriumkoren, projectkoren, kamerkoren, jeugd-, musical-, ouderen- en theaterkoren, harmonieorkesten, brassbands, fanfares en symfonieorkesten met zangers en spelers van jong tot oud.
Ook deze, in de haarvaten van de samenleving verankerde, vreugdescheppende, energiegevende en samenbindende sociaal-culturele basis voor een gezond en bloeiend kunst- en cultuurleven wankelt door wekenlang stilliggen. Met in het kielzog het verlamde professionele artistieke kader van dirigenten, zangsolisten, arrangeurs, pianisten, musici in begeleidingsorkesten en regisseurs. Samen wekelijks repeteren? Optreden in de plaatselijke zaaltjes, kerken of theaters? Met onderling anderhalve meter afstand en/of mondkapjes op? Kan niet.
Reikhalzend wachten ook al die bevlogen amateurs op het perspectief van verlossing uit hun muzische isolement.
Bob Berkemeier, Uithoorn
Roze koek
Vanochtend lag er een grote envelop voor mijn zoon op de deurmat met daarin een roze koek. Afgelopen week was eigenlijk zijn eerste schoolkamp en daar krijg je nou eenmaal altijd een roze koek.
Zijn broer ontving vorige week op zijn verjaardag een felicitatiekaartje van de schooldirecteur en een brief met confetti van zijn juffen. Eerder deze maand fietste juf langs met leesboekjes uit de schoolbieb.
Op andere scholen bellen de leerkrachten aan bij gezinnen die het moeilijk hebben. Er worden tablets gedeeld tussen meer en minder bedeelde scholen in de hele stad. Docenten springen in voor noodopvang op scholen in andere wijken. En binnen drie dagen na de persconferentie dinsdag zijn er al ingewikkelde algoritmes gebouwd om kinderen uit één gezin zoveel mogelijk op dezelfde dagen school te bieden.
Hiep hiep hoera, een diepe buiging en verse bloemen voor alle juffen en meesters in Amsterdam!
Karien van Assendelft, Amsterdam
Koninklijke uitgroei
Op Koningsdag heb ik naar de toespraak van de koning gekeken. Mijn aandacht werd afgeleid toen ik naar het haar van koningin Máxima keek. Ik ben kapper – heb een kapsalon in Amsterdam die gesloten is – en zag dat Maxima’s haaruitgroei nog heel kort geleden vakkundig is bijgewerkt. De kleurbehandeling die zij krijgt is niet iets wat je even door je man of dochter kunt laten doen. Je hebt daar aardig wat opleiding en ervaring voor nodig, een kapper dus.
Als ik mijn werkzaamheden op het ogenblik uitvoer, loop ik naast gevaar op een besmetting ook nog kans een boete te krijgen van 4000 euro per overtreding. Geeft koningin Máxima nu een signaal af dat ze vindt dat de kappers weer moeten kunnen werken, is er voor royals een speciale regeling of heeft ze er gewoon maling aan? Ik was verbijsterd.
Peter Kappinga, Amsterdam
Plat consumentisme
Wat een prachtig artikel in de zaterdagkrant over het centrum als rustigste stukje stad. In het artikel worden wij opgeroepen als bewoners de binnenstad weer op te zoeken, zodat hier nieuw leven kan ontstaan. Terug naar de leuke kleine zaakjes. Natuurlijk willen wij dat allemaal graag, maar hoe voorkomen we de terugkeer van het ‘platte consumentisme’? (Mooie term trouwens.)
Kennelijk vragen wij als samenleving om al die rommelzaken, kijk maar naar een willekeurig centrum in het land. De eigenaren van duizenden panden hebben vaak de hoofdprijs betaald en stevige huuropbrengsten nodig, dus kan het wel anders?
Ik put hoop uit de analyse ‘een crisis duurt meestal een jaar of zeven’. Amsterdam heeft dus tijd. Met helder beleid en goede communicatie naar beleggers en middenstanders kan ons Centrum er prachtig gaan uitzien, met ruimte voor bewoners en toeristen. Maar eerst moeten we samen door deze crisis heen en geniet ik ondertussen van de rust.
Henk de Vries, Amsterdam
Stille stad
Plots zien beleidsmakers, uitvoerders en adviseurs het licht. De schoonheid van de stad, nu even zichtbaar en bereikbaar, lokt uitspraken uit als ‘kansen voor een nieuwe start’ en ‘de binnenstad weer leuk maken voor heel Amsterdam’. Jaren geen serieus, structureel en samenhangend druktebeleid bepleiten, opstellen of uitvoeren, terwijl daartoe verscheidene handreikingen zijn gedaan. En dan in deze crisis heel dapper zeggen dat de balans al een tijd zoek is. Zelfs in deze bijzondere periode komt men niet verder dan enkele obligate ad-hocgedachten. Hier is maar één conclusie mogelijk: het coronavirus heeft er een verschijnsel bij gekregen; ongeloof-waardigheid.
Wim Ruijgh, Amsterdam
Afscheid Koningshuis
De waardering voor onze huidige koning is nog nooit zo hoog geweest, zo jubelen de berichten tijdens Koningsdag. Op televisie een paar voorgekauwde toespraakjes haspelen en in wat verzorgingshuizen in de weg lopen wordt door het Nederlandse volk kennelijk hogelijk gewaardeerd. Bizar.
De man doet zijn werk en absoluut niets meer dan dat. Als het optreden van de koning tijdens deze crisis íets aantoont, is het dat de monarchie geen enkel belang meer dient buiten dat van het koningshuis zélf. De nog altijd buitensporige beloning en buitenissige privileges die de koning geniet, staan in schril contrast met de zeer marginale en ongeïnspireerde rol die hij in deze crisistijd vervult. Het is eens temeer duidelijk dat het hoog tijd wordt om afscheid te nemen van deze middeleeuwse, geldverslindende poppenkast.
Maarten de Vries, Amsterdam
Doordravers
Hardlopers blijven hardnekkig de 1,5 meterregel negeren en dwingen langzamere stadgenoten voortdurend op te letten en aan de kant te gaan. Is het een idee om de sportscholen weer te openen? Kan best, want afstand houden is voor deze sportieve mensen kennelijk niet belangrijk. En dan zijn we buiten in ieder geval van een deel van die doordravers verlost.
Jos Swinkels Amsterdam
Klein gedicht
Jullie denken toch niet dat Rutte persoonlijk het virus beheert?
Er omheen te laveren is wat hij probeert.
Judith Herzberg, Amsterdam
Staalstraat
Het is jaren geleden dat ik met een vette glimlach op mijn gezicht door de Staalstraat ben gefietst. Het is jaren geleden dat ik door de Staalstraat fietste en geen toerist tegenkwam, alleen buurtbewoners. Het is jaren geleden dat ik vanaf de brug ‘vrij’ uitzicht op de Zuiderkerk had, zonder dat er mensen selfies maken en de doorgang belemmeren.
Ik weet hoe belangrijk de toeristen zijn voor Amsterdam, en wat ze economisch voor ons betekenen. Maar er gaat een zucht door de Staalstraat, een zucht van verlichting. Want sinds jaren hebben we Amsterdam weer even voor onszelf. Elk nadeel heb z’n voordeel, zoals een bekende en geliefde Amsterdammer heeft gezegd.
Sabine E. Wildevuur, Amsterdam
OV reserveringsapp
Voor de coronacrisis gebruikte ik regelmatig metro 53. Misschien ben ik een uitgesproken pechvogel maar één op de vier à vijf reizen viel uit, zonder aankondiging in de GVB-app of omroep op het perron. Ik stond minstens eenmaal per week knarsetandend op het perron tevergeefs te wachten. Geen excuses, geen opgaaf van reden. Ik ben benieuwd hoe men denkt om te gaan met reizigers die via zo’n app een rit hebben gereserveerd die op dezelfde manier à la minute uitvalt. Misschien hebben ze nu allemaal geluk, want deze pechvogel reist voorlopig niet met de metro.
Danielle de Graaff, Amsterdam
Voorwaarden stellen
Het is werkelijk een schande dat de overheid bedrijven die eigendom zijn van steenrijke buitenlandse firma’s steunt met geld vanwege de coronacrisis. Laat de overheid eerst de volgende voorwaarden stellen: allereerst moeten dit soort bedrijven hun miljardenvermogens afromen tot een bepaald bedrag, zeg 25 miljard, en alle topsalarissen terugbrengen naar een niveau van tussen de 500.000 euro/dollar en 1 miljoen per jaar, voordat er ook maar een cent van de gewone belastingbetaler wordt gegeven. Verder: geen bonussen meer voor mensen aan de top en tijdelijk – dat wil zeggen, zolang deze crisis duurt – geen geld naar aandeelhouders.
En stel dat zo’n steenrijke buitenlandse firma dan aantoonbaar in een gevarenzone terechtkomt, dan geldt voor eventuele steun de voorwaarde: in tijden van opleving gewoon al het geleende geld weer terugbetalen aan de overheid. Dit zal een eerlijkere en rechtvaardigere samenleving opleveren.
Leen van den Berg, Amsterdam
Flexwerkers
De druk op medewerkers van verpleeghuizen, ook in Amsterdam, is behoorlijk. Het aantal ziektemeldingen onder het vaste personeel neemt toe. De gaten worden gevuld door flexwerkers.
Vaak worden deze banen nu ingevuld door jonge mensen met nulurencontracten. De kans dat men ziek wordt bij deze werkzaamheden, is groot.
Wellicht is het een idee dat ook deze medewerkers een beroep kunnen doen op steun of bijstand bij ziekte. Tot op heden valt deze categorie buiten de boot.
Een schrijnend verschil met groepen waarvoor wel een regeling is getroffen.
Rick Veltman, Amsterdam
Nog een maandje?
Hoe moeilijk het gedwongen thuiszitten ook is, in de drukke Amsterdamse binnenstad biedt het ook voordelen. Eindelijk rust, weg van overbevolkte straten, geen bomvolle trams en geen confrontaties met door de drukte humeurige mensen op straat en in winkels. Na enkele weken thuis blijkt ook de conditie van de luchtwegen er aanzienlijk op vooruit te gaan. Verlost van een overdaad aan negatieve prikkels door te veel drukte en gekomen tot het inzicht dat je je er maar aan moet overgeven, omdat je toch niets aan het virus kunt doen. Na jaren heb ik weer heerlijke nachtrust. Gaat het te ver om te denken: ik wil nog wel een maandje zo?
Joke Dijkstra, Amsterdam
Koningsdag
Gaan al die provincialen dit jaar gewoon op hun eigen stoep kotsen en plassen nu ze niet naar Amsterdam kunnen komen?
Jeroen Goeman Borgesius, Amsterdam
Geen Woningsdag
In 1980 riepen we bij de inhuldiging van Beatrix: ‘Geen woning, geen kroning!’
We zijn nu 40 jaar verder en er is nog steeds een woningnood. En nou roept één of andere bond af dat Koningsdag maar Woningsdag moet worden. En dat terwijl iemand van dezelfde familie zijn zakken vult? Bij mij valt dat een beetje verkeerd.
Ik wil dan ook voorstellen om de doodsklokken te luiden voor de bijna 4000 coronadoden. Geen Koningsdag, geen Woningsdag. Doe er uw voordeel mee.
Tom Beenke, Almere
Ik wil mondkapjes
Nu we nog steeds te kampen hebben met schaarste aan beschermende middelen – waaronder mondkapjes – worden die terecht toegewezen aan mensen die zich beroepshalve binnen 1,5 meter afstand van andere mensen moeten bewegen. Alle begrip hiervoor.
Maar zijn de ‘deskundigen’ wel helemaal eerlijk tegen ons burgers als ze beweren dat mondkapjes voor ons slechts schijnzekerheid bieden?
Iedereen kent inmiddels de stressvolle situatie waarin je in de publieke ruimte onverwacht en onbedoeld toch even heel dicht – of zelfs té dicht – bij iemand komt. In zo’n geval is iets toch beter dan niets? En in de ons omringende landen zijn ze toch ook niet helemaal gek?
Ik zou in de publieke ruimte meteen een mondkapje dragen, als ze beschikbaar zouden zijn.
Marian Grobbink, Amsterdam
2000 doden
Het verbaast mij nogal dat in diverse televisieprogramma’s weinig aandacht besteed wordt aan de oversterfte.De cijfers van het RIVM worden steeds positiever, maar er sterven wel veel meer mensen thuis of in een tehuis. Daar hoor je weinig over en ze worden niet meegenomen in de dagelijks telling.
Het CBS komt wekelijks met de cijfers en al twee weken op rij betreft het meer dan 2000 mensen per week. Dat geeft toch een heel ander beeld dan de cijfers van het RIVM, ook al wordt erbij gezegd dat de werkelijke cijfers hoger liggen. De doodsoorzaak van deze oversterfte is niet officieel Covid-19, maar waar zouden die 2000 mensen anders aan zijn overleden? Al zou de helft aan corona zijn overleden, dan nog is dat heel veel meer dan het RIVM publiceert.
Misschien zouden de mensen meer begrip hebben voor de maatregelen als zij wisten hoeveel mensen werkelijk sterven aan het coronavirus.
Marieke Duppen, Amsterdam
Trump heeft gelijk
Meneer Trump schort de betalingen van de VS aan de WHO op, omdat hij eerst onderzoek wil doen naar de rol van die club inzake corona. Een zeer verstandig besluit, aangezien de WHO allesbehalve een smetteloos blazoen heeft. De ministers Sigrid Kaag en Hugo de Jonge vinden zoiets niet nodig en geven zonder enig probleem 100 miljoen aan die club. In Nederland kan het geld kennelijk niet op. Een paar miljard aan de EU voor corona, miljarden om de eigen economie zo goed mogelijk te redden.
En nu Duitsland om is, gaat er door de eurobonds nog meer van ons zuurverdiende geld naar landen die weigeren de tering naar de nering te zetten. Wat is dit toch voor een rare regering en waarom pikken we dit?
Pieter Tau, Vinkeveen
C&A niet zo zeuren
C&A zeurt over contracten met leveranciers, C&A zeurt over huren die ze niet meer kunnen betalen. Straks gaan ze zeuren over loonkosten en dat personeel moet inleveren. We moeten alleen niet vergeten dat C&A van de Nederlandse familie Brenninkmeijer is, die goed is voor 22 miljard euro. De rijkste familie van Nederland. Dus niet zeuren familie, maar inleveren, die paar centen.
Hans Dijkstra, Amsterdam
Donatie voor zorg
In plaats van geld terug te vragen voor mijn kaartjes voor Micha Wertheim – de Meervaart, 12 maart: de dag van de eerste ‘heftige’ coronamaatregelen (niet meer dan 100 mensen samen, we lachen er nu om) – zou ik graag, sorry Micha, mijn kaartjes willen doneren. Kan er niet een fonds worden opgericht waar deze kaartjes naartoe kunnen en dat die dan verdeeld worden onder het zorgpersoneel, dat zich nu uit de naad werkt voor ons?
Sascha Koene, Amsterdam
Schellingwouderbrug
Gehelmde dagjesmensen op racefietsen melden zich weer en masse, ook in de spits, bij het Buiksloterwegveer. Voor veel mensen is die pont van groot belang. En dat pontje wordt inmiddels, na een maand in lockdown, elke dag weer een beetje voller. Er zijn mensen die naar hun werk gaan of om een andere reden op pad moeten. Tegen die wielrenners zou ik willen zeggen: pak de Schellingwouderbrug. Zou fijn zijn.
Andrew Schluter, Amstelveen
Lang leve Irma
Kan iemand doventolk Irma Sluis voordragen voor de Nobelprijs? Maakt niet uit welke. Razendknap is het hoe ze het elke keer voor elkaar krijgt om alles duidelijk te maken, zelfs voor iemand zoals ik, die de gebarentaal niet machtig is.
En dan nog een extra verzoek: kunnen voor- en nabeschouwing en de vragen na afloop van de persconferenties alsjeblieft achterwege blijven? De vragen zijn stuk voor stuk dom en de rest is ook volkomen overbodig: eerst de voorbeschouwing, dan de persconferentie, dan de vragen, dan de nabeschouwing en tenslotte de duiding in álle talkshows. Kijkers, doof of niet, zijn niet dom en de stand van zaken en maatregelen worden prima uitgelegd. We snappen alles uitstekend, mede dankzij Irma.
Trudy Franc, Amsterdam
Johan Cruijff
Nu corona het dagelijkse leven bepaalt, is de vlucht naar nostalgie van vroeger groot. Dat hebben Marieke Groen, Henk Spaan en James Worthy begrepen. Drie artikelen waar de verlosser in voorkomt.
Henk van Veen, Nieuwveen
Steun aan Italië
Als ik het ingezonden stuk van Joris Melman lees, krijg ik direct weer tranen in mijn ogen (Het Hoogste Woord van woensdag). Geld geven aan Italië door meer te betalen voor onze gemeenschappelijke schulden dan nu aan onze eigen schuld is goed, want we exporteren zo veel naar dat land en anders droogt die export op. Deze verfoeilijke drogreden kan je tot mijn ongenoegen op zeer veel plaatsen horen.
Met de gulden deed Nederland al heel goede zaken met de Italianen. Dat is door de euro wellicht iets gemakkelijker geworden, maar voor grote handelstransacties maakt het weinig verschil.
Italië had zonder de euro het voordeel te kunnen devalueren en deed dat naar hartenlust. Hierdoor kon het precies kopen wat het verdiende. Wij zouden een wat duurdere gulden hebben gehad; ook niet slecht als je veel grondstoffen op de wereldmarkt inkoopt en hier verwerkt voor de internationale markt.
We zouden zonder euro waarschijnlijk efficiënter produceren, omdat de echte kosten beter zichtbaar zouden zijn en inventiviteit nodig zou zijn om goed te kunnen concurreren.
Kees de Ruiter, Amsterdam
Objectiviteit
Waar is de objectieve journalist, vraagt Theodor Holman zich af in zijn column van dinsdag. Hij werd ooit op de vingers getikt door oud-hoofdredacteur Wouter Gortzak.
Kan een journalist objectief zijn? Een journalist is een medium tussen de werkelijkheid en de lezer. Woorden kiezen is al subjectief. Alleen een citaat is objectief, maar de context waarin dit wordt opgeschreven is weer subjectief. Een goede journalist cijfert zichzelf weg en geeft alleen de feiten. Maar feiten kiezen is ook subjectief. Een 100 procent objectieve journalist bestaat dus niet.
Henk Penseel, Naarden
Bomen
Wat een goed idee van Jolijn Valk om de grachten te versmallen ten behoeve van bomen (Het Hoogste Woord van maandag).
Nu eens geen gejammer, maar een oplossing. Heeft zij dit briljante idee al gedeeld met Sharon Dijksma en bomenconsulent Hans Kaljee? Haast is geboden, voor de zaag erin gaat!
Renée van der Haar, Amsterdam
Vliegen en vlees
Een vriend, die natuurkundige is, zei onlangs dat, met de gedwongen afname van de luchtvervuiling nu, de milieuwetenschappers veel onderzoeksmateriaal vergaren om een afname van de overconsumptie te onderbouwen. Die nulmeting waren we nooit vrijwillig aangegaan. We waren eerder nog meer gaan eten, feesten en vliegen.
Stel dat ieder mens een quotum per jaar krijgt om vlees te kopen. En een maximaal aantal kilometers door de lucht. Dan eten we iets minder vlees en dan gaan we dat jaar voor zaken één keer naar China en niet drie keer. We zijn nu toch al aan het wennen met al die videoconferencing. We sponsoren als EU dat internationale, elektrische treinverkeer wat meer. We hebben dan ook geen extra graasland nodig voor extra vee dus vlees. We branden de amazone niet meer plat. CO2-uitstoot gehalveerd. Het mes snijdt aan zes kanten.
Arthur Schilling, Amsterdam
Steun de hulpgevers
Juist in deze crisistijden zien we hoe het sociale middenveld, gevormd door kerken, vrijwilligersorganisaties en andere verenigingen opstaat en Amsterdammers met tal van initiatieven ondersteunt.
De vraag is hoelang zij dit goede werk kunnen volhouden. Veel van de organisaties zitten in acute financiële nood doordat hun activiteiten niet doorgaan. De gemeente stelt de huur uit, maar kan ze ook ondersteunen door deze helemaal weg te strepen. Huuruitstel betekent dat bedragen zich opstapelen en is daardoor uitstel van de genadeklap.
Het college heeft een Amsterdams coronanoodfonds van 50 miljoen euro gepresenteerd, maar daar zitten geen ondersteuningsmaatregelen in voor dit sociale middenveld. In het fonds zitten bijvoorbeeld keuzes om de reclamebelasting kwijt te schelden. Op zich een goed idee, maar waarom zou een soortgelijke kwijtschelding van huur voor maatschappelijke organisaties geen goed idee zijn? Een gemiste kans. Daarom mijn oproep: college, ondersteun niet-commerciële organisaties, scheld huren kwijt en voorkom dat het goede werk de nek om wordt gedraaid.
Don Ceder (fractievoorzitter ChristenUnie Amsterdam)
Moeder is 92
Mijn moeder krijgt meer en minder aandacht in deze tijden. Meer omdat zonen en kleinkinderen nu vaker bellen. Minder omdat die niet zo goed langs kunnen komen. Moeder is 92 jaar en gekluisterd aan haar nog steeds eigen appartement ‘omdat ze niet bij al die oudjes in een verzorgingstehuis wil zitten’.
Redelijk eigenwijs dus, maar ook slim. In haar toch ernstige behoefte aan contact met de wereld en mensen om mee te praten, kwam ze op het idee zelfgemaakte ansichtkaarten in de brievenbus te gooien van de 23 andere appartementseigenaren in haar wooncomplex. Zo’n complex met een rits brievenbussen beneden in de hal. Op de ansichtkaart had ze een hart-onder-de-riemboodschap geschreven.
Heerlijk. Je bent 92 en je gaat creatief aan de slag met zingeving! Japanners hebben daar een woord voor. Ikigai.
Bottomline? Veel buren die moeder lang niet had gesproken belden in de dagen na de kaartenactie op om te vragen hoe het haar verging en om te vertellen hoe het met hen was. Die waren dus even onder de pannen.
Arthur Schilling, Amsterdam
Verzekeringen
Een groot aantal vervoersmiddelen van particulieren en ondernemingen staat als gevolg van de coronacrisis langdurig stil en in die situatie komt voorlopig geen verandering. Je bent vrijwel nergens welkom en ook de werkgever zit in veel gevallen niet op je te wachten. Gevolg: weinig wegverkeer, weinig schade en de verzekeraars hebben weinig te melden.
Het lijkt mij niet onredelijk, ervan uitgaande dat rijdend Nederland stilstaat, de verzekeraars te verzoeken eens na te denken over de nieuwe realiteit. Met aanzienlijk minder schade kunnen de premies toch tijdelijk verlaagd worden.
Aart Stijntjes, Diemen
Belasting
In de bijdrage op Het Hoogste Woord van hoogleraar bedrijfsethiek Muel Kaptein van 14 april ontbreekt één belangrijk woord, en dat is belasting. Naar de mening van de heer Kaptein moeten wij het toejuichen wanneer bedrijven zoals Apple, Google, Amazon en Facebook publiekelijk bekendmaken wat zij doen om de coronacrisis te bestrijden en kritiek daarop beschouwt hij als ethics bashing. Fascinerend genoeg behoren deze bedrijven allemaal tot de grootste belastingontwijkers.
Ik ben geen bedrijfsethicus, maar in mijn optiek is het betalen van belasting een van de meest verbindende factoren van onze samenleving. Alleen daardoor zijn de huidige crisismaatregelen mogelijk gemaakt. Bedrijven die zich daar willens en wetens aan onttrekken en vervolgens tamboereren over de bijdragen die zij wél doen aan deze maatschappij, mogen heel blij zijn met de penvoering door deze hoogleraar bedrijfsethiek. Blijkbaar is dat een heel ander soort ethiek dan die geldt voor burgers zoals u en ik.
Diederik Lohman, Amsterdam
Aanraking op rantsoen
‘Omhelzing... wanneer zou dat weer kunnen?’ Zo eindigde mijn tante haar apje. Zo lees ik dat ook in het artikel Hunkeren naar een aanraking (Het Parool van zaterdag). Deze fysieke distantie is sluipenderwijs nog wel het meest schadelijke effect van de maatregelen. Zien we de ander voortaan allereerst als potentiële besmettingsbron? Om elkaar straks weer te durven aanraken is het elkaar wezenlijk ontmoeten een eerste stap.
En dat kan! Laten we elkaar aankijken in de ogen en elkaar écht zien. Daar hebben we nu toch alle tijd én ruimte voor gezien de 1,5 meter.
Caroline Reineke, Amsterdam
Nadenken over bomen
Juist nu moeten we goed nadenken hoe de publieke ruimtes van de stad (opnieuw) vorm te geven. Stedenbouwkundigen en architecten hebben zich altijd over de vormgeving van de stad gebogen in en na tijden van pandemieën. Gezonde publieke ruimte als ruimtelijk vaccin.
Is het vanuit deze gedachte niet een idee om de grachten iets te versmallen en dus de kades te verbreden? Door een nieuwe kademuur vóór de bestaande te plaatsen, kunnen de bomen blijven staan en zal de publieke ruimte aan de grachten vergroten.
Hiermee wordt een stap gezet in de transformatie en herinrichting van de stad naar de 1,5 metersamenleving.
In de 21ste eeuw zal er in de (binnen)stad minder ruimte voor auto’s zijn en zal er meer veilige en gezonde ruimte ontstaan voor voetgangers en fietsers. De openbare ruimte van de stad zo inrichten dat deze bijdraagt aan onze gezondheid, betekent ook ruimte voor gezonde grote bomen. Volgens mij ligt hier een kans die nu wordt overgeslagen door in één lijn recht vooruit te denken.
Jolijn Valk, architect, Amsterdam
Tiencentzones
We leven in een situatie van een intelligente lockdown. We mogen nog de straat op, maar het liefst alleen en met een duidelijk doel, zoals een luchtje scheppen of een boodschap doen. Dat laatste willen we vergemakkelijken voor zowel winkelend publiek als de winkeliers.
Straten als de Rijnstraat en de Maasstraat kennen de ‘tiencentzones’ al langer; hier kun je een uur parkeren voor een duppie. Het is een sympathieke manier om bijna gratis een kleine boodschap te doen.
Wij pleiten ervoor meer straten aan te wijzen als tijdelijke tiencentzone, zoals de Eerste Van Swindenstraat, de Jan Evertsenstraat en de Middenweg. In elk geval voor zo lang deze crisis nog voortduurt. En zo onze winkeliers en marktkooplui een hart te helpen door ze een stukje bereikbaarder te maken voor winkelaars van binnen en buiten Amsterdam.
En ja, dat zal de gemeente een paar extra euro’s kosten, maar in een tijd waarin overheden royaal de portemonnee trekken om de economie draaiende te houden, is deze maatregel gerechtvaardigd. Zeker als we daarmee voorkomen dat winkeliers en marktkooplui straks failliet zijn.
Dus college, wees ruimhartig, zoals u zo vaak bent geweest voor diverse groepen in de Amsterdamse samenleving. Het is crisis; het is tijd om over tegenstellingen als links en rechts heen te stappen.
Anne Marttin, Claire Martens en Stijn Nijssen, VVD-raadsleden
Laat de Wester zwijgen
Ik hou van de Wester en zelfs van het gebeier van de klokken elk kwartier. Ik ben eraan gewend geraakt na 30 jaar. Maar in deze uitzonderlijke situatie: mogen voor één week ook de klokken rusten? Zodat ook de tijd even stilstaat en de stilte in de stad compleet is?
Caroline Reineke, Amsterdam
Lockdown
We zitten in een lockdown om de zwakkeren te beschermen, zoals de zieken en de bejaarden.
Het is duidelijk dat de bejaarden in de hoek zitten waar de klappen vallen. Ze zitten in eenzame opsluiting. Ze hebben geen prioriteit bij het testen op corona en doordat het personeel in de verzorgings- en verpleeghuizen het zonder beschermende middelen moet doen, gaat de besmetting door. Zo voltrekt zich een humanitaire ramp, terwijl de familie wordt weggehouden.
Er sterven mensen bij bosjes, zoals in Beth Shalom. Wie zijn eigenlijk de zwakken die er bedoeld worden? Ik krijg steeds meer moeite om deze lockdown serieus te nemen.
Jaap Bootsma, Amsterdam
Hardloopnewbies
Zullen we dan, nu er ineens toch zoveel regels blijken te kunnen worden ingevoerd, ook weer de oude verkeersregel invoeren dat je aan de linkerkant van de weg loopt? Dus tegen het verkeer in. Of desnoods kiezen we voor met het verkeer mee, maar in elk geval één regel: nu is het ongelofelijk slalommen tussen alle wandel- en hardloopnewbies door...
Nynke de Bruijne, Amsterdam
Musea: open!
Op televisie werd aandacht besteed aan de Tuinen van Mien Ruys, die door de corona niet open kunnen. Waarom eigenlijk niet?
Stel een maximum aantal bezoekers vast en laat ze vooraf reserveren in tijdblokken. Regel verder een vaste looproute (met handhaving van de 1,5 meter afstand) en auto’s die ruim parkeren. Ook voor dierentuinen en de meeste musea is dit systeem een optie. De autosafari in de Beekse
Bergen is natuurlijk al helemaal geen probleem.
Anton Husmann, Soest
Bedankt vuilnismannen
Ik schrik wakker en kijk op de wekker. Het is iets na vijf uur. Ik laat mijn hoofd in het kussen terugzakken en ik luister. Niets. Geen auto in de verte. Geen vliegtuig. Geen scootertje dat beneden door de straat rijdt. Geen verheven stem van een dronken toerist, op weg naar zijn bed and breakfast.
Ik kan de slaap niet meer vatten en wil alleen maar iets horen. Maar het blijft stil. Heel even klinkt in de verte een vogeltje. Dan is er weer het niets. Ineens hoor ik het geluid van een vrachtwagen de straat in rollen. Ik hoor hoe hij op de hoek van de straat stopt. Het kenmerkende geluid van hydrauliek en hefarmen. Het staalharde geluid van een container die uit de aarde getrokken wordt.
Normaal gesproken heeft mijn slaperige hoofd geen warme gedachten bij het geluid van een vuilniswagen in de vroege ochtend. Maar nu is dit geluid een geschenk uit de hemel. Niet alleen leven er nog mensen in deze stad, er leven zelfs mensen die proberen het leven van anderen zo normaal mogelijk door te laten gaan.
Bedankt, vuilnismannen. Dat jullie dat voor ons doen. Terwijl wij in stilte de storm afwachten.
Carlo Groot, Amsterdam
Muziek 4/5 mei
Het Amsterdamse 4 en 5 mei comité roept muzikanten op om op 4 mei vanaf open raam of balkon het taptoesignaal te spelen (Het Parool, 11 april).
Zou het om acht uur dankzij corona eindelijk eens helemaal stil zijn tijdens de twee minuten stilte? Zonder aso automobilisten en motorrijders die lak aan herdenken hebben.
Ronald van der Meer, Rotterdam
Waar zijn de vogels?
We wonen in Osdorp in een flat op de zesde etage met prachtig uitzicht op het zuiden. We zien hier meeuwen, reigers, ooievaars, torenvalken, scholeksters die op het dak van een hoge flat een nest bouwen, buizerds die in grote getallen rondcirkelen, spreeuwen die in de middag prachtige dansen uitvoeren.
Maar wat is er aan de hand in Amsterdam? Al twee weken zien we geen enkele vogel meer. Komt dat door corona of doordat Amsterdammers geen etensresten meer voor de vogels achterlaten?
Zijn er meer mensen die ook geen vogels meer zien in de stad?
Roel Scheening, Amsterdam
Nagels vijlen
In Het Parool van dinsdag lees ik over de verschrikkingen van het verstoken zijn van kapper, nagelstylist en beroepswaxer. Suzy voelt zich vooral prettig als haar nagels gevijld worden. Ik verbaas me nergens meer over.
Mario Richter, Amsterdam
Daklozen
In ‘normale’ tijden struint een zwerver door de stad en haalt zo een paar euro op om in zijn verslaving te voorzien. Tijdens deze coronacrisis zijn er zo weinig mensen op straat dat onze daklozen zich veel meer laten zien. De vaste bewoners ervaren opeens hinder van de constant bedelende thuislozen. Het zou de minister van Financiën sieren als hij ook deze mensen een kleine tegemoetkoming, zeg zes euro per dag, kan toezeggen. Dat scheelt veel overlast en ze horen er toch ook bij.
Peter Doeswijk, Amsterdam
Hoe gaat het?
Hoe gaat het met de kinderen in gezinnen waar ruzie normaal is? Hoe gaat het met de kinderen die als gevolg van huiselijke twist voor instanties onvindbaar zijn? Hoe gaat het met zorgverleners en huishoudelijke hulpen die bij gebrek aan instructies van overheidswege hun werk zonder bescherming deden en nu een bron van besmetting blijken te zijn? Hoe kom je hier overheen?
Overheid: ga de diepte in en help.
Joke Dijkstra, Amsterdam
De laatste tafel
In Het Parool van dinsdag staat de aanbeveling om het boek De waarnemer van Wim Kayzer te lezen. Als je dat boek uit hebt, raad ik aan ook zijn boek De laatste tafel te lezen.
De laatste tafel beschrijft wat er door iemand – in dit geval een fysicus – tijdens de laatste twee etmalen heen gaat voordat hij een operatie moet ondergaan met een zeer kleine kans op overleven.
Zeker de ouderen onder ons zullen, in deze tijd, veel in het boek herkennen. Vooral de ouderen die nog niet helemaal klaar zijn met hun leven en nog aan het afronden zijn.
Hannie Boumans, Amsterdam
I amsterdam
Na ruim vier weken lockdown moet de gemeente al erkennen dat ze problemen krijgt door het wegblijven van de toeristen en het teruglopende parkeergeld. Lang leve onze coalitie, aangevoerd door GroenLinks. Zodra we weer open mogen zie ik de I amsterdamletters graag terug op het Museumplein.
Ik moet vermelden dat ook ik geniet van een Amsterdam voor de Amsterdammers, maar dat ik begrijp dat we de toeristen nodig hebben om rond te komen. Ik hoop dat GroenLinks dit ook snapt.
Tip: laat de toeristen buiten het centrum parkeren op een groot parkeerterrein, betaald, en laat elektrische busjes rijden naar het centrum. Dit is een goede tijd om eens na te denken over goede oplossingen.
Nicole Gentenaar, Amsterdam
Financiële problemen
Het is wel wrang dat Amsterdam grote financiële problemen krijgt door het wegblijven van die vermaledijde toeristen en die stinkende en ongewenste auto’s. Het ontmoedigingsbeleid van onze kneiterlinkse coalitie blijkt minder effectief dan een virus.
Adriaan Nagel, Amsterdam
Ouder en kwetsbaar?
Op deze pagina’s schreef de 68-jarige Wikky van Maare dinsdag boos en ontstemd te zijn omdat ouderen naar buiten gaan.
Op de website van het RIVM kunt u lezen dat ouderen prima in staat zijn regie te voeren over hun leven en daarmee hun zelfstandigheid kunnen behouden. Het is juist goed dat zij wandelen en fietsen, zolang ze maar 1,5 meter afstand tot anderen houden. Beweging en buitenlucht zijn gezond voor jong en oud.
Ik ben net als Van Maare 68 jaar oud, mijn man is 71 jaar en we zijn fit en gezond. Zouden wij nu 24/7 moeten binnenblijven? Dat zou ten koste gaan van onze conditie. Wij houden afstand en wandelen en fietsen enkel op rustige plekken.
Kortom, zie alstublieft niet iedere oudere als een kwetsbare.
Tanneke Marchildon-Kok, Wormer
Niet stigmatiseren
Het valt op dat een groot aantal patiënten met Covid-19 op de ic last heeft van overgewicht, suikerziekte of allebei. Bij die waarneming wordt een rechtstreeks verband met het virus gelegd.
Laat ik mijn moeder als voorbeeld noemen. Zij is ruim 90 jaar en heeft last van hartfalen, diabetes en overgewicht. Bij de geringste inspanning raakt zij buiten adem en door haar ademnood is haar actieradius zeer beperkt. Voor activiteiten buitenhuis pakt zij de scootmobiel of gaat ze met het ov. Het is voor haar dan ook moeilijk om op gewicht te blijven.
Mijn oproep: laten we patiënten niet stigmatiseren vanwege het overgewicht, maar naar de samenhang van deze factoren kijken.
Annette Wiese, Amsterdam
Koken in Noord
In de krant lezen we bijna dagelijks over restaurants die, nu ze geen gasten ontvangen, graag eten bij de mensen thuis laten bezorgen. Dat kan dan vaak via een bezorgservice.
Nou: vergeet het maar als je niet in Centrum of Zuid woont. Ik woon in Noord en ik kan geen enkel fijn restaurant als Rijks of Rijsel vinden dat hier bezorgt.
Dus alsjeblieft, houd er mee op ons allemaal lekker te maken met dingen die wij toch niet kunnen krijgen. Al die mensen die niet in die inner circle wonen, moeten het gewoon zelf lekker maken. Dat is ook leuk en geeft nog voldoening ook.
Carla Heldens, Amsterdam
Daslief
Als 87-jarige alleenwonende zit ik al weken binnen. Voor mijn eigen bestwil heet dat. De muren komen op me af, om een cliché te gebruiken.
Nu hoor ik Jort Kelder bij Buitenhof beschuldigend zeggen dat hij overwegend ouderen buiten ziet in het dorp waar hij logeert. Makkelijk veroordelen als je zelf bewegingsvrijheid hebt. Zou het mogelijk zijn dat jongeren een dagdeel in het weekend de straat vrij maken voor ons? Hoort in het rijtje Daslief.
Marian Smook, Amsterdam
Ouderen: blijf binnen
In Het Parool van 9 april verbaast Niels Priester zich over de groep ouderen die hij ziet wandelen.
Net zoals Niels Priester verbaas ik mij ook over de vele ‘kwetsbare’ ouderen die buiten komen en in groten getale gaan fietsen en wandelen. Waarom zijn ze niet thuis volgens de richtlijnen van het RIVM?
Ik ben 68 jaar en ik blijf binnen. Ik voel mij bezwaard de straat op te gaan. Als ik van vrienden om mij heen hoor dat zij wel gaan fietsen of wandelen, ben ik echt boos en ontstemd.
Isoleer de ouderen en laat het leven weer voorzichtig een aanvang nemen. Doe het voor zzp’ers en mensen met een eigen bedrijf.
Wikky van Maare, Amsterdam
OBA boekenpakket
Als reactie op de ingezonden brief van de heer Van der Vaart (Het Hoogste Woord, vrijdag) wil ik graag het volgende meedelen. Op 6 april werd ik gebeld door een medewerkster van de OBA Buitenveldert (zelf ben ik lid van de OBA Roelof Hartplein) met de vraag of ik, daar de bibliotheken gesloten zijn, misschien een boekenpakket thuisbezorgd wilde hebben.
Uiteraard wilde ik dat graag. Mij werd gevraagd een genre op te geven en dan zouden er 7 april vijf boeken bij mij bezorgd worden, die ik een maand mocht houden, waarna ze weer opgehaald zouden worden en er eventueel nieuwe boeken gebracht zouden worden.
Op 7 april werden de boeken op gepaste afstand overhandigd. Ik vind dit een fantastische oplossing en ik raad de heer Van der Vaart aan contact op te nemen met zijn bibliotheek.
Jeanne Koehein, Amsterdam
Voldoende slaap
In de afgelopen weken is opeens veel duidelijker geworden wat werkelijk de vitale beroepen zijn die de maatschappij draaiende houden. Degenen die dat belangrijke werk doen, verdienen volgens steeds meer mensen respect.
Voldoende rust mag deze harde werkers ook wel gegund worden, zeker voor de mensen die ’s nachts of al heel vroeg in de ochtend werken. Om dat vol te houden is het belangrijk om overdag of juist al vroeg in de avond te gaan slapen. Goed slapen gaat echter moeilijk wanneer in de buurt luidruchtige balkonfeestjes, als alternatief voor clubbezoek, worden georganiseerd.
Jeste Steur, Amsterdam
Klopboorboa’s
Na decennialange verwaarlozing is de achtertuin van een buurman aan een grote beurt toe, vindt de buurman in kwestie. Gelukkig dat hij tijdens onze ‘intelligente lockdown’ eindelijk tijd om handen heeft om zeker vijftig vierkante meter onkruid te wieden met een speciaal voor dit doel gehuurde hogedrukreiniger.
Wij, de paar honderd buren die eromheen wonen, zitten nu al twee dagen onafgebroken in een door merg en been gaande herrie. En hij is slechts op de helft. Maar ja, tijdens lockdown en zeker in isolatie stapt natuurlijk niemand op zo’n man af. Door mijn benauwdheid kan ik zelf ook niet over het lawaai heen naar beneden schreeuwen.
Is het mogelijk dat de gemeente tijdelijk ‘klopboorboa’s’ aanstelt om aan te bellen bij buren die het te gek maken met het luidruchtig wegwerken van achterstallig onderhoud en andere overlastgevende verbouwingen? Uit naam van alle kleinbehuisde Amsterdammers, alvast bedankt.
Teresa van Twuijver, Amsterdam
Privacydiscussie
Bijna iedere Nederlander heeft tegenwoordig een smartphone met gps en minimaal vijftig apps. De meeste van die apps kunnen op elk moment van dag de locaties checken waar je mobiel is. De bedrijven achter de apps zitten vaak in het buitenland en een aantal daarvan in minder ‘frisse’ landen, zoals Rusland, Iran en China. Dankzij gps weten bedrijven als Google, Facebook, Tinder, Grindr, Weeronline, Microsoft, Buienrader en de NS precies waar je de hele dag bent. Sterker nog, ze kunnen bijna bepalen hoe vaak je naar het toilet gaat, wanneer je in de slaapkamer bent en met wie.
We accepteren dat van al die apps. Maar in een tijd dat het coronavirus duizenden slachtoffers maakt en de Nederlandse overheid dat aantal wil terugdringen door een slimme app te ontwikkelen, ontstaat er een privacydiscussie, terwijl we nog helemaal niets weten van die app. De app bestaat zelfs nog niet. De Nederlandse staat gaat een app gebruiken in ons belang, om te voorkomen dat we ziek worden en aan het virus sterven.
We leven in een democratisch land, waar de overheid fatsoenlijk omgaat met de burgers. Ik heb meer vertrouwen in onze overheid dan in de bedrijven achter al die commerciële apps.
Ton Jacobs, Amsterdam
Voetballen
Wat vervelend dat er niet meer kan worden gevoetbald op de gemeentelijke voetbalvelden. Ze zijn afgesloten en er wordt gehandhaafd.
Het is juist een plek waar je nog een beetje de ruimte op kunt zoeken en waar ik met mijn tienjarige zoon tegen een bal kan schoppen. Ik begrijp dat het te druk neigt te worden met groepen pubers of volwassenen, maar kunnen we niet leren dat dat dan gewoon niet mag? Op de stoep hadden we het ook snel door en de parken houdt de burgemeester wel toegankelijk.
Ivo van Loon, Amsterdam
Politieke verbinding
Het stoort me al langer: in elke maatschappelijke discussie wordt gezocht naar een zondebok. Heeft iedereen last van een dwangmatige controlebehoefte? Worden we gedreven door het idee van de maakbaarheid van het leven en moet iets dus altijd aan iemand liggen?
De druppel die mijn emmer deed overlopen was een fragment van het kamerdebat van woensdag. Daarin is te zien hoe oppositiepartijen (Geert Wilders, Jesse Klaver, Lodewijk Asscher) van leer trekken over wat er allemaal niet goed zou gaan in de pogingen van de regering de verspreiding van het coronavirus te beheersen. Hoezo?
Als deze oppositiepartijen alle energie die ze nu in het voeren van strijd steken, zouden besteden aan een gezamenlijke aanpak van corona... opbouwend, samenwerkend, constructief. Dat zou schelen! In tijden van sociale afstand lijkt enige politieke verbinding mij welkom.
Anneke van Dobbenburgh, Vreeland
Boekenloket
Het is begrijpelijk dat de Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA) is gesloten en dat op de site wordt verwezen naar de online service. Maar met het langer duren van de coronamaatregelen gaat het beleid van de bieb wringen en vragen oudere lezers als ik zich af waarom het kennelijk onmogelijk is echte (papieren) boeken uit te lenen. Visuele problemen maken digitaal lezen voor mij lastig, en ik ben daarin niet de enige.
Wat is er voor de OBA op tegen om een coronaproof loket te openen, waar je als kaarthouder de door jouw bestelde boeken kunt ophalen? Boeken zijn net zo belangrijk als primaire levensbehoeften uit de supermarkt. De naar gemakzucht neigende online service van de OBA volstaat in dit stadium van Covid-19 niet voor lezers zoals ik. Laat onze bieb doen wat verkopers van eerste levensbehoeften ook doen: hun waar op veilige en goed geoutilleerde wijze fysiek aan de klant aanbieden.
Joost van der Vaart, Amsterdam
Europese stabiliteit
Richard Huizinga uit in zijn ingezonden brief van dinsdag op Het Hoogste Woord zijn ongenoegen over het feit dat Nederland een miljard wil stoppen in wat hij een noodfonds noemt. Hij wijst dan met het vingertje naar mede-EU landen in Zuid-Europa.
Huizinga begrijpt het niet helemaal, maar dat is niet erg, want een perfecte uitleg hoe solidariteit de Europese stabiliteit van morgen zal bevorderen en waarborgen wordt gegeven in het stuk ‘Wij jongeren willen wél een solidaire EU’ op dezelfde pagina.
Hoite van der Velden, Krommenie
Gehak op Nederland
Het gehak op Nederland begint behoorlijk vervelend te worden.
Dinsdag stond op Het Hoogste Woord in de brief van jongeren van Rethinking Economics dat ze Europese solidariteit willen nastreven. Wat ze er niet bij zeggen, is dat Nederland ook behoort tot de hardst getroffen landen en dat de zuidelijke lidstaten al jaren worden geholpen door de ECB. Die heeft onder de Italiaan Mario Draghi de rente zodanig verlaagd dat die intussen negatief is.
Een situatie die heel gunstig is voor de landen in het zuiden, maar heel ongunstig voor de noordelijke lidstaten. Het heeft invloed op onze pensioenen, waar al jaren geen indexatie heeft plaatsgevonden. En ook voor de jongere generaties heeft het invloed op hun pensioenopbouw.
Met eurobonds of, zo je wilt, coronabonds, zullen de Noord-Europeanen voortaan de Zuid-Europeanen stelselmatig subsidiëren. Een situatie die de zuidelijke lidstaten al veel langer nastreven en waarvoor ze nu de coronacrisis aangrijpen, onder het motto never waste a good crisis.
F. Markestein, Bussum
Euthanasiepil
Vorige week pleitte Saar Boerlage in deze krant voor een euthanasiepil waarmee ouderen waardig kunnen sterven bij een infectie met het coronavirus (28 maart). Zij kreeg bijval van Lous Akkerman (31 maart) en John Jansen van Galen (4 april). Hun visie dat aan kwetsbare ouderen nu ‘geen enkele keus’ wordt gelaten, klopt echter niet.
Als patiënt kun je behandelingen altijd weigeren. Dit recht is wettelijk verankerd. Bovendien zijn er richtlijnen die artsen afraden om ic-opname te bieden aan patiënten die de opname en het zware revalidatietraject waarschijnlijk niet zullen overleven. Als de inschatting is dat een patiënt niet zal herstellen, kan de arts palliatieve zorg starten met adequate bestrijding van benauwdheid, angst en onrust. Dit kan ook thuis.
Het schrikbeeld van de brievenschrijvers dat zij ‘geen keus’ hebben en sterven op de ic terwijl dokters met invasieve behandelingen proberen hun leven tot het uiterste te rekken, klopt dus niet met de werkelijkheid.
Een andere wens van de brievenschrijvers is dat zij te midden van hun geliefden willen sterven. Hiervoor zijn de mogelijkheden helaas beperkt, of je nou een euthanasiepil neemt of met palliatieve zorg sterft. Je stelt immers je geliefden bloot aan infectierisico, terwijl er onvoldoende beschermingsmaterialen zijn. Voor dit probleem is een euthanasiepil dus geen oplossing.
‘We moeten dan maar accepteren dat wij eens ergens dood aan gaan,’ schrijft Lous Akkerman. Het verzoek om een euthanasiepil waarmee je de korte en goed te verlichten stervensfase van een corona-infectie probeert over te slaan, lijkt daarmee vooral op het niet accepteren van een natuurlijke dood.
Nienke Fleuren, arts, en Marja Depla, onderzoeker ouderengeneeskunde
Frisse neus
Het is een bizarre tijd: mijn vrouw en ik zitten samen met drie kinderen (5 jaar, 3 jaar en 6 maanden) in quarantaine.
Mijn vrouw is al een aantal dagen ziek, heeft hoge koorts, keelpijn en knallende koppijn. Wij mogen het huis niet uit. Buren doen boodschappen, gekluisterd aan huis moeten we creatief zijn om de kinderen toch een zo prettig mogelijke tijd te geven. Het is vreselijk.
Maar tegelijkertijd denken wij aan al die mensen die in het ziekenhuis werken of op de ic liggen, daarbij is onze situatie een oase! Petje af voor al die mensen in de zorg, en doe hun een lol: blijf thuis! Die frisse neus daargelaten.
Job Oosting, Landsmeer
Doorpakken
In het krantje van de gemeente Amsterdam werd nogmaals vermeld dat het zorgpersoneel op dit moment gratis kan parkeren in Amsterdam. Zullen we meteen even doorpakken, voordat we weer vergeten zijn hoe belangrijk de mensen die in de zorg werken zijn? En dit meteen omzetten in een structurele regeling: naar keuze gratis ov-jaarkaart of gratis parkeren in Amsterdam? En meteen even achter de oren krabben of dit niet ook moet gelden voor een paar andere onmisbare groepen?
En, naar aanleiding van het bericht omtrent de laptops die nu in bruikleen zijn gegeven bij gezinnen waar kinderen anders niet kunnen studeren: die gaan we toch niet werkelijk weer innemen wanneer de scholen weer open zijn? Het lijkt me dat een scholier in deze tijd sowieso niet zonder een laptop kan.
Jeroen Bos, Amsterdam
Coronabus
Sinds vorige week rijdt de ‘corona social distance bus’ door Amsterdam. Naast Nederlands staat ook in het Engels, Turks en Arabisch ‘Hou afstand’ geschreven. Althans, dat is de bedoeling. Bij de Arabische tekst staat een nietszeggende reeks losse letters.
De intentie is mooi en het is belangrijk dat zo veel mogelijk mensen het belang van afstand houden begrijpen. Maar het getuigt van weinig ervaring of interesse bij de verantwoordelijken dat ze niet de moeite hebben genomen om even te checken of de vertaling correct is. Er zijn letterlijk tienduizenden mensen in Amsterdam die je dit kunt vragen als je geen professionele vertaler bij de hand hebt.
Sylva van Rosse, Amsterdam
Hou vol
Ik wil Het Parool even bedanken voor de ‘Hou Vol’-omslag van de zaterdagkrant. Ik knip ze uit en hang ze op en ik kijk er iedere dag even naar.
Bedankt en hou vol.
Jeannette Heijselaar, Amsterdam
Corona in Afrika
Afrika is weerloos tegen het virus, stond op de voorpagina van Het Parool van gisteren.
Tijdens de ebola-epidemie van 2014 en 2015 waren landen als Senegal, Mali, Nigeria en Ivoorkust enorm succesvol in het tegengaan van ziekte: alle kregen te maken met besmette personen, maar echt voet aan de grond kreeg ebola nooit. Zuid-Afrika zal met behulp van 67 mobiele units zo’n 30.000 coronatests per dag kunnen uitvoeren en Zuid-Afrikaanse autoriteiten treden net als in Kenia en Burkina Faso enorm hard op tegen mensen die zich niet aan de ingestelde lockdowns houden. De landen storten zich volledig op preventie, want ze beseffen natuurlijk ook dat de ziekenhuizen relatief weinig intensieve zorg kunnen verlenen.
In Senegal ontwikkelen onderzoekers goedkope tests die binnen tien minuten een mogelijke besmetting moeten kunnen diagnosticeren. Dit testmateriaal is speciaal bedoeld om de testcapaciteiten op het continent uit te kunnen breiden.
Natuurlijk, in Lagos betekent ‘social distancing’ iets anders dan in Amsterdam, maar heel Afrika in een kop ongefundeerd als ‘weerloos’ bestempelen is te kort door de bocht.
Tjerk Faber, Amsterdam
Geld schenken
Nederland wil een miljard euro in een noodfonds stoppen voor Italië en andere Zuid-Europese landen. Zij hebben het immers zwaar door de coronacrisis.
Gelukkig hebben we in Nederland nauwelijks last van deze crisis. Het dagelijkse leven gaat door zoals altijd, er staan niet honderdduizenden banen op de tocht, tienduizenden bedrijven staan niet op het punt om te vallen, kinderen kunnen gewoon naar school en de komende jaren zitten we niet in een zware economische crisis die de bankencrisis doet verbleken. Met al deze maatschappelijke en economische voorspoed is het niet meer dan logisch dat wij onze zuiderburen spekken met gratis geld. Wij hebben dat geld toch niet nodig voor onze eigen crisis.
Richard Huizinga, Amsterdam
Immuniteitstest
Vier weken geleden heb ik het coronavirus opgelopen. Daar ben ik 99 procent van overtuigd. Na mijn skivakantie in Oostenrijk begonnen de klachten en het ergste is dat je daarna niet weet wat er nog komt. Ik ben nu een week klachtenvrij en de eerste dagen na herstel waren een feest.
Er zijn vele anderen die voor 99 procent ‘zeker weten’ het coronavirus te hebben gehad, immuun zijn geworden en het virus niet meer kunnen overdragen. Maar 99 procent is geen 100 procent.
Het wordt tijd om hier duidelijkheid over te krijgen. Iedereen die het virus heeft gehad kan dan weer aan het werk en zinnige dingen doen. Het zonder corona-angst kunnen doen van (vrijwilligers)werk in essentiële beroepen maakt veel uit.
Een test die corona-immuniteit aantoont, helpt iedereen én komt onze economie weer ten goede.
Peter Slop, Amsterdam
‘Wij, jongeren, willen wél een solidaire EU’
We bevinden ons op een kruispunt, een moment dat de koers van het Europese project zal bepalen. Het coronavirus heeft geleid tot een noodtoestand voor zowel de volksgezondheid als de economie. Een schuldencrisis dreigt. Het voortbestaan van de Europese Unie is afhankelijk van ons vermogen om samen te komen in plaats van ons af te zonderen.
Wij, jongerenorganisatie door heel Europa, roepen onze ministers van Financiën op om solidariteit op de eerste plek te zetten. Wij zijn opgegroeid in een verenigd Europa en willen behandeld worden als gelijke burgers. De Europese jeugd bevond zich onder de groepen die het zwaarst heeft geleden onder de Europese schuldencrisis. Jeugdwerkloosheid nam dramatisch toe. Wij willen dit niet nog een keer laten gebeuren.
Coronabonds
In lijn met Europese regelgeving roepen wij op tot gezamenlijke actie om de lidstaten te steunen die hard geraakt worden door de huidige crisis. Artikel 122, paragraaf 2 van het Verdrag betreffende de werking van de EU, zoals aangepast met het Verdrag van Lissabon, stelt dat in geval van moeilijkheden of ernstige dreiging van grote moeilijkheden de Raad op voorstel van de Commissie, onder bepaalde voorwaarden, financiële bijstand van de Unie aan de betrokken lidstaat kan verlenen.Wij vragen om economische en financiële maatregelen die recht doen aan de Europese waarden van medemenselijkheid en solidariteit, die op het moment door sommigen vergeten lijken te zijn. Wij steunen de maatregelen die voorgesteld zijn door economen en regeringsleiders van veel Europese landen. Op dit moment is dat het mutualiseren van schulden op Europees niveau (zoals coronabonds) ter ondersteuning van de hardst getroffen landen. Daarnaast steunen wij elke andere maatregel die bezuinigingen, beklemmende voorwaardelijkheden en oud wrok achter zich laat.
Voor de rechtvaardigheid tussen generaties betekent een verantwoordelijke Europese aanpak vandaag Europese stabiliteit voor morgen. Juist nu is het tonen van solidariteit een belangrijke stap voor een gemeenschappelijke toekomst. Europese daadkracht voorbij grenzen moet onze hoogste prioriteit worden als we de uitdagingen van onze tijd willen trotseren.
Koen Smeets, Rethinking Economics NL
Vliegtaks
Nu het coronavirus het vliegverkeer heeft platgelegd, is de tijd rijp om rigoureus in te grijpen in de prijsopbouw van vliegtickets. Betaal de werkelijke kosten van vliegen.
Tot dusverre zijn tickets niet belast. Geen btw op tickets, geen accijns op kerosine. Tegelijkertijd wordt door de overheden op grote schaal geld in vliegmaatschappijen gepompt om ze overeind te houden. Laten we tickets en kerosine in de toekomst belasten, in ruil voor steun nu.
Een soort omgekeerde voucher, maar dan wel vanuit Europa. Dan hoeft Nederland geen gekunstelde vliegtaks te introduceren en zal er hopelijk wat minder worden gevlogen, want het is wel heerlijk rustig nu boven Amsterdam.
Niels Bon, Amsterdam
'Pluim voor de bezorgers'
Een pluim voor de bezorgers van Het Parool. Afgelopen week belde de bezorger aan en had bij de krant een bosje tulpen voor mijn deur gelegd. Hijzelf stond op enige afstand te wachten.
De jonge man, die de krant al jaren bezorgt, vroeg ook of ik nog ergens anders behoefte aan heb, zoals de boodschappen die misschien gedaan moesten worden. Ik was tot tranen geroerd.
Corrie Vermaas-Duin, Ermelo
Bericht van de ic
Mijn 43-jarige kleindochter, Mascha Franssen uit Avenhorn, werkt als ic-verpleegkundige in een ziekenhuis elders in Noord-Holland. Gisteren kreeg ik deze mail van haar, die ik graag met jullie delen.
‘Even een update. Ik heb het zwaar gehad vandaag. Te druk. De tweede intensivecareafdeling van ons ziekenhuis is sinds dinsdag open. Onze ic is druk en heeft een zeer matige personele bezetting. Doodzieke mensen. Families huilend aan de telefoon.
Bij één patiënt is behandeling gestopt, maximaal twee bezoekers erbij. De familie van de overleden patiënt belt achteraf en zegt dat ze twee zakken meekregen, maar in één daarvan zitten de bezittingen van een andere patiënt. De familie mist ook nog een ring van de overleden vrouw.
Honderden telefoontjes. Diensten oplossen. Dreigend tekort aan medicatie. Bellen met de apotheek. Te krappe bezetting in de nacht op de nood-ic. Appen om spoeddiensten. Overleg met unithoofd. Leerlingen die plots beademing van patiënten moeten doen omdat het gewoon niet anders kan.
Oké, de hel zoals in Brabant is hier nu ook losgebarsten. We kunnen het niet meer doen zoals we het willen. Het is vooral rennen en doen wat je kunt.
Ik ben verdrietig. En moe. En vooral de wetenschap dat dit nog lang niet over is…
Ook jonge mensen van onze leeftijd gezien. Een moeder en een zoon uit één gezin. Heftig.
Iedereen werkt hard. Extra arts-assistenten. Al het anesthesiepersoneel draait mee met onze diensten. OK-assistenten helpen waar ze kunnen. Dat gevoel om samen te gaan is onmisbaar. Oud-collega’s komen meewerken. En nog is het buffelen met elkaar.
Goddank kom ik thuis op een plek waar er voor mij wordt gezorgd.
Morgen een nieuwe dag.’
Leo de Groot, Amsterdam
De coronapil
De onvermoeibare Saar Boerlage (88), levenslang activiste en pacifiste, riep zaterdag in Het Parool de Nederlandse volksvertegenwoordigers op met spoed een ‘coronapil’ beschikbaar te stellen. En al ben ik bijna 10 jaar jonger, ik kan mij er geheel in vinden.
‘Kwetsbare ouderen’, die besmet zijn met het virus, wordt nu namelijk geen enkele keus gelaten: ze worden opgenomen op, zoals Boerlage schrijft, ‘een afdeling waar bezoek wordt geweerd en het sterven lang wordt gerekt’. Niet alleen is er dan geen contact meer met familie en bekenden, ook het zorgpersoneel dient zich verre te houden van de patiënt. ‘Ik wil liever te midden van mijn geliefden sterven,’ viel Lous Akkerman (75) Boerlage drie dagen later bij, ‘dan dat mijn leven in alle eenzaamheid nog een tijdje wordt gerekt.’
Zo denk ik er ook over: eenzaam sterven is vreselijker dan iets eerder sterven omringd door je dierbaren.
Het lijkt de ultieme vorm van zelfbeschikking: het individu dat besluit over zijn eigen dood. Maar de staat wil daaraan niet meewerken. Euthanasie zonder tussenkomst van een arts is strafbaar. Ook onder de aanstaande ‘wet’ van Pia Dijkstra zal iemand met een ‘voltooid leven’ zich niet zomaar kunnen (laten) doden.
Maar nood breekt wet. Boerlage vraagt de politiek huisartsen en andere medici te machtigen ‘na een eenvoudige schriftelijke verklaring’ euthanasie toe te passen bij ouderen bij wie corona is vastgesteld. Door de ‘coronapil’ die zij voorstelt beschikbaar te stellen, hoeven die medici dat niet eens te doen – die kan iedere oudere zelf slikken.
De huidige gang van zaken is gruwelijk. Columnist Marcel van Roosmalen schreef in NRC Handelsblad hoe zijn moeder, dementerend, nu volkomen geïsoleerd in haar verpleeghuis verblijft. Hem werd meegedeeld dat hij alleen contact met haar kan hebben via een ‘zwaaimoment’: geef ons op hoe laat u voor het tehuis zult staan zwaaien, dan zetten wij haar op dat moment voor het raam om (als ze u op die afstand al herkent) naar u terug te zwaaien.
De moeder van Van Roosmalen is waarschijnlijk niet meer in staat een keuze te maken, maar de 75-jarige briefschrijfster die Boerlage bijviel wel. ‘We moeten dan maar accepteren dat wij ergens aan doodgaan,’ schreef zij. ‘Het gaat mijns inziens hier om de kwaliteit van leven in plaats van een opgerekte kwantiteit, zonder te weten welke prijs hiervoor betaald moet worden.’
Steeds meer ‘kwetsbare ouderen’ vragen zich volgens Trouw inmiddels af of de kwaliteit van hun leven niet te zeer onder druk is gezet door het besluit hen aan een ‘contactverbod’ te onderwerpen: ‘Wat is erger: een paar maanden langer leven in volstrekte eenzaamheid of mogelijk korter door een risico op corona?’
De zin van het menselijk leven ligt in het contact met anderen. Er zijn waarschijnlijk vanuit medische overwegingen goede redenen om ‘kwetsbare ouderen’ dat contact een tijdje te ontzeggen. Maar geef ze dan ook de mogelijkheid om van een dergelijk isolement af te zien.
John Jansen van Galen, Amsterdam
Buma-lidmaatschap
Als goede doelen een gratis Buma/Stemra- (en Sena-) lidmaatschap krijgen, kunnen artiesten dat nummer invullen wanneer zij een lied voor het betreffende doel schrijven. Zo komt al het geld meteen op de juiste plaats terecht.
Jim de Groot, Amsterdam
1,5 meteretiquette
Ik merk dat zich een anderhalvemeteretiquette begint te ontwikkelen. Mensen kijken elkaar van verre aan, en als vanzelf gaat de een of de ander naar de andere kant van de weg. Werkt prima.
Eén groep doet niet mee: hardlopers willen dat jíj aan de kant gaat. Het gaat immers om hún gezondheid. En daar moet de etiquette voor wijken.
Jos Swinkels, Amsterdam
Geen voetbal!
Terwijl elk sportevenement deze zomer inmiddels is afgelast, wil de KNVB de competitie in juli uitspelen.
Niemand weet of het coronavirus dan is uitgedoofd, of het tegen die tijd nog altijd niet gevaarlijk is voor spelers, trainers en publiek. Maar in de voetbalwereld wordt daar niet te zwaar aan getild, zo blijkt. Volslagen idioot.
Hopelijk hebben de Nederlandse voetbalclubs voldoende verstand en moed om nee te zeggen tegen dit onzinnige plan, zodat ze komende tijd orde op zaken kunnen stellen en zich kunnen voorbereiden op de mogelijke hervatting van de voetbalcompetitie begin september.
Helen Goote, Huizen
Vliegen naar New York
Tot mijn grote verbazing hoorde ik dat de KLM nog steeds zeven keer per week van en naar New York vliegt. Op Schiphol wordt geen enkele reiziger gecheckt, dus ook niet of hij/zij koorts heeft of andere klachten. Schiphol zegt hierin de adviezen van het RIVM en de GGD te volgen.
Hoe is het mogelijk dat wij als Nederlanders ons strikt aan de richtlijnen moeten houden, er dan toch reizigers uit de coronabrandhaard New York zonder probleem Nederland binnen kunnen komen?
Op zo’n manier komen wij nooit van de coronabesmettingen af.
Martin de Swaan, Amsterdam
Mondkapjes
Wat ik niet begrijp, is dat onze regering in alle toonaarden zwijgt over het nut van gezichtsbedekking. Je hoeft maar verder te kijken in de wereld om te zien dat zelfs zelfgefabriceerde mondkapjes het verschil kunnen maken.
In Tsjechië bijvoorbeeld is er vanuit de bevolking zelf een hype ontstaan om gezichtsbedekking te maken en te dragen. Die trend zette dusdanig door dat ook de overheid overstag ging en nu zie je daar niemand op straat zonder een homemade mask. Het land telt ruim 10 miljoen inwoners en als we die verschrikkelijke cijfers erbij halen dan staat de teller daar vandaag op 39 doden.
Om een vergelijking te maken:
Nederland telt 17 miljoen inwoners en bij ons staat het dodental op 1173. Of dat verschil te maken heeft met wel of geen mondkapje dragen, is (nog) niet bewezen. Maar baat het niet, dan schaadt het niet, toch?
Mick Boskamp, Zandvoort
Coronapanel
Ik probeer mij zo goed mogelijk te informeren over corona en alles wat daarmee samenhangt.
Toch en misschien juist daarom verbaas ik mij over de hardnekkige waanzin van sommige media om mij en vele anderen te vragen hoe zij denken over de coronamaatregelen.
Of die verlengd moeten worden?
Of wij denken dat er voldoende ic-bedden zullen zijn?
Of de scholen open of dicht moeten?
Ik ben mij ervan bewust dat het mij aan informatie ontbreekt. Een (zelf)kritisch mens weet dat hij op zulke vragen geen zinnig antwoord kan geven. De antwoorden komen dus straks van mensen die uit de losse pols even iets ‘vinden’.
Stop met die onzin.
Bram Wiertz, Amsterdam
Gehoorzamen
Een goed stuk op de voorpagina van dinsdag. Hoe lang we nog braaf blijven gehoorzamen? Als volk willen wij liever niet als ‘braaf’ worden getypeerd, dat klinkt zo ‘suf’.
Gehoorzamen is in deze sciencefictionfilmachtige tijd zeker aan te raden. De rij bij de lokale poelier hier in Amstelveen is een mooi voorbeeld. Keurig op anderhalve meter afstand van elkaar staat er een achttal mensen op de stoep te wachten. Geen haast, geen boosheid, sommigen wat lacherig, gewoon ‘braaf’ dus.
Wanneer je ziet en hoort welke initiatieven mensen op een vaak creatieve manier bedenken, vind ik dat geweldig. Chapeau!
Als het echt moet, zijn we best gehoorzaam. De kneep zit ’m in het volhouden.
Peter de Langen, Amstelveen
Waar zijn we?
‘We zijn voorbij de start maar we zijn nog niet aan het eind van het begin,” zei premier Mark Rutte dinsdag. Maar waar zijn we dan? Waar ligt het eind van het begin? Ligt dat in de buurt van het begin van het eind? Of is er een groot middenstuk waardoor het eind van het begin een eind van het begin van het eind ligt? Ik ga er in elk geval vanuit dat het eind van het begin niet voorbij het begin van het eind ligt. Dus dan zijn we in elk geval nog niet op de helft.
Michel van den Heuvel, Amsterdam
Liefdesbrief
Wat mis ik je toch in deze dagen. Ik had nooit gedacht dat ik zo naar je dooie overprijsde pils zou verlangen. Dat ik met liefde in een overdreven lange rij voor een kroeg zou gaan staan. Of dat ik het wekelijkse ritueel ‘zoeken naar je jas’ zelfs zou romantiseren.
Je komt niet op het Leidseplein om cool te doen, mooi te zijn of om de nieuwe liefde van je leven te versieren. Nee, naar Leidse ga je met je vrienden. Om op je hoofd te staan, ongegeneerd dropshots naar achter te gooien en aan het einde van de avond een vette hap te eten.
Oké, het vertrekken van die enkele gluiperd en overmaat aan toeristen hoor je mij echt niet betreuren. Maar enkel op ’t Leidse sta je zo nu en dan opeens leuk met een wildvreemde te tongen. Dans je veel te uitbundig op hitjes uit 2008. Of ben je om 03.00 uur ’s ochtends bloedfanatiek krokodil met kiespijn aan het spelen.
Lieve Leidse, ik mis je zo. Maar wees niet bang, we komen heus terug. En dan doen we gewoon weer een extra rondje.
Marlou Tolk, Amsterdam