The National, dat gaten in de ziel dichtende hobbygroepje dat nu al dertig jaar smart en verdriet mag inbrengen als beroepskosten, bracht weer eens volwassen mannen - én mij - aan het huilen.

The National hield halt bij de Marquee voor hun eerste van twee zegerondes. Overmorgen mogen ze het hele festival afsluiten. Het is duidelijk: Pukkelpop 2019 moet hún editie worden - of het moet zijn dat Post Malone opeens fe-no-me-naal uit de hoek komt. Op voorhand was er afgesproken dat deze eerste avond in het teken van nieuwe plaat ‘I Am Easy to Find’ zou staan, en dat de tweede avond zou worden samengesteld door StuBru-luisteraars. Niet helemaal, zo bleek: avond één richtte zich niet alleen op de laatste, maar op de laatste dríé platen.

‘Trouble Will Find Me’, ‘Sleep Well Beast’ en ‘I Am Easy to Find’ zijn niet de publieksfavorieten, maar je staat toch te kijken hoeveel parels ze eruit opdiepen. ‘You Had Your Soul with You’, ‘Quiet Light’, ‘Don’t Swallow the Cap’, ‘Where Is Her Head’, ‘Pink Rabbits’, ‘Graceless’, ‘Rylan’, ‘Light Years’, ‘Sea of Love’, ‘Guilty Party’, ‘Hey Rosey’, ‘Oblivions’, ‘Day I Die’, ‘The System Only Dreams in Total Darkness’... Als dit hun zogenaamd mindere songs zijn, wat zijn dan de toppers? Alsof een voetbalploeg elf Lionel Messi’s op het veld heeft lopen, om dan te zeggen: ‘Allee, we zullen maar eens de A-ploeg oproepen.’

Als alles top is, schuilen de uitschieters in kleine momenten. Zoals daar zijn: de tempowisseling bij het stukje ‘And I cannot explain it / Oh, any other way’ in ‘The System Only Dreams...' De backbeat van drummer Bryan Devendorf tijdens ‘Rylan’. De woeste gitaarsolo van Bryce Dessner tijdens ‘Oblivions’. En alle gracieuze uitstapjes van zanger Matt Berninger in het publiek: je zou gezworen hebben dat er ergens in het midden van de tent een fles wijn stond met zijn naam erop, maar nee - het was affectie.

Gemiste kansen? Sharon Van Etten was aanwezig op het terrein, dus waarom kwam zij niet langs voor ‘The Pull of You’? En in ‘The System Only Dreams...' kon je - helaas! - de tamboerijn niet goed horen. Verder was het zoals bij gloeiend hete lava: wie problemen zocht, moest érg diep graven.

The National verraste zelfs: met een arsenaal koperblazers, met gastzangeres Mina Timble, met Matt Berninger die - er vielen er een paar van hun stoel - alleen pintjes en een glaasje water dronk. Maar de mooiste surprise zat toch in de finale. Opeens haalden ze - tegen het concept in - al hun aller-, állerbeste song boven: ‘Mr. November’ uit ‘Alligator’. Ze hebben die klassieker weleens ziedender, kwader en wilder gebracht, maar nooit droefgeestiger, nooit méér to the point.

De apotheose, ‘Vanderlyl (vvp)

Skeletten van songs, een uiterst minimale lichtshow en een breekbare performance: James Blake maakte van het oord des verderfs dat de Dance Hall heet, een serene plek vol schoonheid.

Hij had ons meteen bij de lurven met ‘Life Round Here’ en ‘Timeless’, toptracks uit zijn vorige twee platen. De eerste speelde een alles verpulverende bromtoon uit tegen etherische engelenstemmen (dát hadden we nog niet in die song gehoord), terwijl de tweede grootse dingen deed met niet meer dan een bas, een tikklank en Blakes onaardse stem, die tegelijk onthecht en onthutst klonk.

Wat een openingszet, en dan moest ‘Timeless’ nog briljant uit de bocht vliegen. Alleen: het was één uur ’s nachts en Blake en zijn twee muzikanten stonden voor een Dance Hall die minstens voor de helft volstond met onrustig schuifelende chemisch geprepareerde partypiepeltjes.

Pech jongens en meisjes, Blake doet niet aan toegevingen. We zagen hem de voorbije jaren in het Sportpaleis (als voorprogramma van Kendrick Lamar) en op de weiden van Werchter en Best Kept Secret, en telkens was de constante: Blake vaart op zijn eigen kompas. Op Pukkelpop leidde dat tot bruut de kop ingedrukte euforie, toen hij in ‘Mile High’ de opwindende raplijnen van Travis Scott wegdraaide en zijn eigen breekbare croon naar voren haalde.

Ook het nieuwe ‘Loathe to Roam’, met Blake aan de microfoon in iets wat het midden hield tussen een nachthemd en een regenjas, speelde met de verwachtingen van het publiek: kaalgeplukte drum-’n-bass vloeide over in krautrockachtige ritmes. Maar kijk, net toen bosjes mensen begonnen af te druipen bij de spaarzame beats van het oudje ‘Klavierwerke’, haalde Blake ineens 4/4 techno boven – zo rechtlijnig hoorden we hem niet eerder.

Daarna volgde een bescheiden feestje met de Feist-cover ‘Limit to Your Love’ (zijn grootste hit), de door André 3000 van Outkast opgefokte house van ‘Where’s the Catch’ en opnieuw techno in ‘Voyeur’. In die laatste song zat de ware catch van de avond: zo rechtdoor als de beats bonkten, zo diep blikte Blake in zijn ziel terwijl witte spots fragiele silhouetten van de muzikanten op de achterwand projecteerden. ‘Voyeur’ doofde langzaam sputterend uit, en ging over in de uiterst ingetogen piano van ‘Retrogade’, elektronische soul waarin je naast digitaal vingergeknip vooral een heavy heart hoorde kloppen.

Voor slotsong ‘Don’t Miss It’, opnieuw een stuk soul voor deze hypertechnologische tijden, raadde hij iedereen met zo’n bezwaard gemoed aan om er met zoveel mogelijk mensen over te praten, “vooral de mannen, want wij worden daartoe niet aangemoedigd en wij zijn degenen die de boel het vaakst verkloten”. James Blake tekende voor een atypische, indrukwekkende avond in de Dance Hall. (pc)

De planken in de zaal daverden al minuten op voorhand, en het applaus dat losbarstte toen Idles eindelijk op het podium verscheen, onderstreepte dat de Club klaar was voor wat opwinding.

Gitarist Mark Bowen verscheen in zijn onderbroek op het podium, en speelde al na een halve minuut van pure razernij een snaar over. Exact de tijd die zijn collega-gitarist Lee Kiernan aan de overkant nodig had om in het publiek te duiken. Bij song nummer twee, ‘Never Fight a Man With a Perm’, lagen ze er allebei in. Dat heet: zijn entree niet missen. Slechts zelden tijdens het komende uur zouden ze met z’n vijven op het podium staan.

Idles wordt boos als je hen punkrock noemt, maar als dit geen punkrockshow was, waren Black Flag en The MC5 easy listening.

Vier songs ver in de set nam zanger Joe Talbot voor het eerst het woord: ‘This is what five feminists look like. And this is what a feminist song sounds like’. ‘Mother’ was aan de beurt, met die lekker politiek correcte slagzin ‘The best way to scare a Tory is to read and get rich’.

Vanaf dan werd zowat elke song aangekondigd als a celebration of something. ‘Of every insult I’ve ever been given in my life’ (‘I’m Scum’), ‘In celebration of the European Union’ (‘Love Song’), ‘In celebration of my depressed friend’ (‘1049 Gotho’). Als pamfletten verklede kopstoten die eigenlijk gewoon dienden om een feestje te bouwen. De groep amuseerde zich te pletter en het publiek kon niet anders dan meedoen. Welke songs Idles precies speelde, deed er allemaal niet zoveel toe. 

Met een compleet andere setlist hadden ze exact hetzelfde effect kunnen sorteren. Idles had de gps op ‘veroveren’ ingesteld, en daar werd geen seconde van afgeweken. Die paar keren dat er heel even een zoete melodie de kop opstak, was als Joe Talbot er een parodietje tussendoor gooide. Een stukje ‘Easy’ van The Commodores, ‘These Boots Are Made For Walking’, ‘Raspberry Beret’. Dat laatste werd door het publiek gewillig meegezongen.

Het grapje had Talbot voor het laatst bewaard: ‘Are you ready for a guitar solo?’. Die kwam er niet van. Wel ‘Rottweiler’, de perfecte afsluiter en samenvatting voor wat Idles in de Club was. Vastgebeten en niet meer losgelaten. (jub)




In het post-Maloot-tijdperk stond er met Jon Hopkins een beatbakker in de Dance Hall die – of hij zijn elektronica nu saignant, à point of blue chaud van de grill haalt – niet aan crowdpleasing doet.

Hopkins is een Diensthoofd Sfeer van de droge aard. Hij zal niet snel overstag gaan voor een regelmatig toegepaste truc: het publiek bedienen met le goût du moment – hip betekent slechts zelden goed. De Britse klankenfetisjist had zichzelf vooringenomen koppig zijn ding te doen. In Kiewit weefde Jon Hopkins een uur lang aan een klankentapijt waarop het aangenaam vertoeven was bij het ingaan van de nacht.

Een rondvraag in de Dance Hall bracht ons tot twee inzichten. Een eerste: het maakt vanaf een bepaald tijdstip niet uit wát je als artiest brengt. Jon Hopkins had op een eenwieler kunnen jongleren met vier passievruchten, en dan nog had hij de handen op elkaar kunnen krijgen. Een tweede vaststelling: een groot deel van de aanwezigen noemden de trekkebenende beats van Hopkins “stuikmuziek”, “ideaal om de nacht mee in te duiken”. Jon Hopkins stond volgens anderen dan weer “veel te vroeg” geprogrammeerd, al was dat laatste detailkritiek. Het is nooit te vroeg voor kniezwengels.

Er stond (live) achter de naam van Jon Hopkins. Dat vierletterwoord zorgt in de categorie electro altijd voor eindeloze discussies. Is een artiest per definitie een dj wanneer hij/zij geen instrument met snaren beroert? Is het sporadisch strelen van knoppen een kunst? Uiteindelijk maakt het niet uit hoe hij de massa aan het bewegen bracht. Er werd dus wel degelijk gedanst in de Dance Hall – niet meteen de tent waar je verwacht dat er iemand om middernacht zit te kantklossen.

Eén track vatte de hele set samen: ‘Open Eye Signal’. Stotterende synths en bulderende beats sloegen aan het armworstelen – er kwam geen winnaar uit de bus, maar het schouwspel bleef evenmin boeien. Zo ging het er wel vaker aan toe in de Dance Hall. Er ging weinig dreiging uit van Jon Hopkins. Het had soms minder eentonig mogen zijn. Minder langdradig ook. Kwaliteit is geen synoniem voor ongenaakbaar – een marathon van FC De Kampioenen gaat na een tijd ook vervelen.

Jon Hopkins was goed, maar niet memorabel. Op de dag dat Stormzy — excuses — storm heeft gehouden, ga je niet voor minder dan dat. (elv)

We zijn fan van Post Malone.

Van het fenomeen Post Malone, meer bepaald. Van de rapper? Iets minder. Maar dat maalt niet. We zijn namelijk van mening dat de verschijning Post Malone een sluwe grap is à la Tony Clifton (voor de jongere lezers: geef gerust de iPad even aan je ouders en vraag hen uit te leggen wie Tony Clifton of Andy Kaufman was. Als zij het ook niet weten, neem dan de iPad terug en laat hen rustig verder naar ‘Lily en Marleen’ kijken). Bijgevolg zouden we er ook graag bij zijn die dag dat Post Malone het een keer onvermijdelijk voor bekeken houdt als punchline van zijn grap, en en plein public die tatoeages van zijn smoel schraapt en gewoon Benny blijkt te heten, in het echte leven boekhouder.

Een andere verklaring voor Post Malone bestaat er volgens ons niet. Al bij het eerste nummer dat Post inzette op Pukkelpop, ‘Too Young’, kreeg je immers het gevoel dat hij de boel liep te belazeren. Post stond helemaal alleen op dat grote Pukkelpodium. Geen begeleidingsgroep, zelfs geen dansers. Alles liep mee op band, en wat hij zelf door de luidsprekers joeg, ging dikwijls schuil onder lagen effecten. ‘I’m here to sing some shitty songs and get fucked while doing it’, stelde hij zichzelf voor. Kom dan niet zeggen dat hij het helemaal meent met dat rappen. Post schept dezer dagen bijna evenveel poen als Apple, en toch ziet hij er elke keer, ook op Pukkelpop, toch vooral uit alsof hij zich maar als rapper verkleed heeft voor Halloween - alsof hij je uitdaagt: ‘Zo, en zeg er nu maar eens wat van.’ Bovendien: niemand die serieus genomen wenst te worden als rapper geeft toe zijn artiestennaam gevonden te hebben door zijn naam in te voeren in een ‘rap name generator’ op het internet. Post Malone wel. Hij heeft ook een eigen lijn aan Crocs.

Post Malone is op z’n best een matig rapper, maar hij is wél een geweldige Post Malone. En dat zorgde er uiteindelijk voor dat je je niet helemaal verveelde, daar voor dat hoofdpodium. Ook niet als je een uitzondering was, en niét voor de muziek gekomen was. Want tegelijk was het heerlijk om iemand lyrics te zien spuien als ‘I'ma put that bitch pussy in a motherfucking bodybag’ uit ‘Over Now’, om dan vervolgens een akoestische gitaar en kruk te laten aanrukken voor een intiem momentje in ‘Stay’. Aan het eind van ‘Rockstar’ sloeg Post een gitaar aan gruzelementen die hij geenszins gebruikt had in dat nummer. ‘This song is about having a really cool and shiny watch’, had hij kort daarvoor nog gezegd als bindtekst. Kom niet zeggen dat hij het allemaal meent. Alsjeblieft.

Natuurlijk kon je ook cynisch worden van een concert als dat van Post Malone. Als je bijvoorbeeld stilstond bij het feit dat iemand als Johnny Marr het zondag met de claustrofobie van de Club zou moeten stellen, terwijl Post op het hoofdpodium zoveel ongebruikte ruimte overhield dat hij het grootste deel van de Main Stage kon verhuren op Airbnb. Wie weet, misschien doet Post wel gewoon zoals hij in zijn aankondiging van ‘Congratulations’ beweerde te doen, en geeft hij geen ene reet om wat iemand van hem verwacht. Misschien geeft hij wel gewoon geen fuck om de verplichting iets degelijks neer te zetten voor het royale bedrag dat hij ongetwijfeld toegestopt krijgt als headliner. Maar dat idee is zelfs ons te cynisch, en dus laten we die gedachte snel weer varen. Post Malone is een sluwe grap, een slim typetje, geenszins een afspiegeling van hoe de muziekindustrie er aan toe is. Afgesproken?